Το πόρισμα των μελετών μας είναι: η λαϊκή κυριαρχία είναι φενάκη, η δημοκρατία ψεύδος, η κατάκτησις της πολιτικής εξουσίας δια της ψήφου πλάνη: Οι χρηματισταί κυβερνούν την χώραν. Βραδεία εξέλιξις έθεσεν εις χείρας αυτών, ου μόνον τον πλούτον της χώρας απάσης, αλλά και την υπερτάτην διαχείρισιν του πλούτου. Πολλά εκατομμύρια ιδιωτών άνευ μεγάλης περιουσίας, έχουν μερίδιον εις τους σιδηροδρόμους, τροχιοδρόμους, εις τα μεταλλεία κ.λπ., όλοι εν τούτοις, οι μικροαστοί έχουν εμπιστευθεί εις χείρας των διοικητικών συμβουλίων τα συμφέροντά των, οίτινες σύμβουλοι είναι υπό τον έλεγχον ευαρίθμων προσώπων πάντοτε των αυτών τα οποία αναμιγνύονται εις όλας τας μεγάλας επιχειρήσεις.
Τράπεζα, μεταλλεία, σιδηρόδρομοι, ατμοπλοϊκαί εταιρείαι κ.λπ. και εν γένει όλα τα οικονομικώς απαραίτητα, ολόκληρος η υλική, ούτως ειπείν, ζωή, ευρίσκεται εις χείρας ευαρίθμων ιδιωτών εις ους εδόθησαν διάφορα ονόματα και οίτινες ως εκ τούτου είναι όντα παντοδύναμα.
Καθ’ ότι εν μια πολιτεία η οποία βασίζεται επί της ατομικής ιδιοκτησίας, η πραγματική ισχύς ανήκει εις τον έχοντα χρήματα και εις τούτου την διάθεσιν εναπόκειται αύτη η τύχη της χώρας. Αυτοί είναι οι ηγεμόνες και οι πραγματικοί βασιλείς. Οι κύριοι της οικονομικής εξουσίας, όταν θελήσουν, γίνονται οι κύριοι της πολιτικής εξουσίας. Το τελευταίον, όμως, δηλαδή την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας, θεωρούσιν ανόητον. Κυβέρνησις ήτις προϋποθέτει την εκμετάλλευσιν πολλών εκατομμυρίων κοινωνικών αποκλήρων δια της εκλογής χρηματιστών, η κυβέρνησις αύτη δεν είναι δυνατόν να μην εξεγείρη εις το έπακρον την μήνιν. Εφ’ όσον ο κλοιός της ολιγαρχίας συσφίγγεται, επί τοσούτον η ολιγαρχία καθίσταται ευάλωτος.
Αν κυβερνά από του εμφανούς, κινδυνεύη να υποκείψη εις τους ολίγους δυσαρεστημένους. Απόδειξις καταφανής του τοιούτου είναι η ιστορία του δεκάτου ενάτου αιώνος, με την ολιγαρχίαν των ευγενών και του κλήρου, η οποία ήρχεν εν ονόματι του Καρόλου Ι’, ανέτρεψεν κατά το 1830 κίνημα πολιτικόν. Την αστικήν δε ολιγαρχίαν την εγκαθιδρυθείσαν υπό Λουδοβίκου Φιλίππου, ανέτρεψεν δεύτερον κίνημα. Ωσαύτως και την σπείραν των περί του Ναπολέωντα Γ’, η στάσις της 4ης Σεπτεμβρίου.
Ήδη οι άνθρωποι αυτοί σκέπτονται θαρραλέως. Φυλάττουν δι’ εαυτούς την πραγματικήν εξουσίαν και αφήνουν εις τον λαόν τα προσχήματα. Λέγουν εις τον λαόν: από τούδε συ θα είσαι ο κυρίαρχος, συ θα εκλέγης τους ανθρώπους σου, οίτινες αντιπρόσωποί σου θα νομοθετούν.
Η σκέψις αύτη θα ήτο επικίνδυνος αν ήτο πραγματική. Θα υπήρχε φόβος, οι πεινασμένοι εν σώματι εισερχόμενοι εις το Βουλευτήριον να εψήφιζον από σκοπού την διανομήν του πλούτου. Οι βασιλόφρονες όμως – οι χαλκεύσαντες το σύνταγμα του 1875 – έλαβον τα προφυλακτικά των μέτρα. Το Βουλευτήριον δέχεται την νομοθετικήν εξουσίαν, αλλά δεν ασκεί αυτήν εξ ολοκλήρου καθ’ ότι έρχεται και η Γερουσία, η εκλεγομένη υπό των αντιπροσώπων των οπισθοδρομικών χωρικών πληθυσμών, μεταξύ των ευπορούντων αστών και λαμβανομένη εκ των εξ επαγγέλματος πολιτευομένων. Οι δε νόμοι, έθεσαν εις τον Άρειον Πάγον, εις το Συμβούλιον της Επικρατείας, ερμηνευτάς των νόμων, σώματα μεγάλα συγκεντρωμένα εξ αμετακινήτων γαιοκτημόνων, μη εξαρτωμένων από τον λαόν και παρέδωσαν την διοίκησιν της χώρας εις την γραφειοκρατίαν των γαιοκτημόνων εφ’ ων η δημοσία γνώμη ουδεμίαν επίδρασιν ασκεί. Ούτω πώς η νομοθετική ισχύς της λαϊκής αντιπροσωπείας εν τη πραγματικότητι ηκυρώθη, εξημηδενίσθη.
Και έτι πλέον, υπεισήλθον εις αυτό το Κοινοβούλιον....
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην γαλλική αναρχική εφημερίδα «L’ Anarshie» («Η Αναρχία»), μεταφράστηκε στα ελληνικά και δημοσιεύτηκε στη σοσιαλιστική εφημερίδα «Κοινωνισμός» της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 1910. Διατηρείται η ορθογραφία αλλά όχι το πολυτονικό σύστημα.
Ο ατομιστής είναι επαναστάτης ή δύναται να είναι αδιάφορος προς το κοινωνικόν πρόβλημα; Μήπως πρόκειται να εισέλθει εις πόλιν με τον κέντρον, μήπως θα δοκιμάση να τροποποιήση τους θεσμούς, να ανατρέψη τας αρχάς ή να προσαρμοσθή όσον δύναται το καλλίτερον εις τας κεφαλαιοκρατικάς συνθήκας;
Είπομεν ότι ο ατομιστής ήτο το άτομον το οποίον θέλει να ζη οπωσδήποτε, το οποίον θέλει να πραγματοποιήση την ευτυχίαν του, να...
"Ακρόπολις εστίν η Πελοπόννησος συμπάσης της Ελλάδος. Αύτη γαρ η των τόπων θέσις υπογράφει την ηγεμονία ταύτην" (Στράβων, 80ν κεφ. Αον)
Εν τη ιστορία του πολιτισμού το σημαντικώτερον μέρος κατέχουσιν αι χερσόνησοι. Αύται υπήρξαν οι κοιτίδες των θρησκευμάτων και των πλείστων κρατών. Εις την θέσιν της ως χερσονήσου η Ελλάς, η τόσο μικρά επί του χάρτου αλλά τόσον μεγάλη εν τοις χρονικοίς της ανθρωπότητος, οφείλει το τόσον ένδοξον παρελθόν της. Δεν δύναται δε τούτο να θεωρηθή ως αποκλειστικόν έργον της φυλής διότι και άλλοι λαοί της αυτής καταγωγής, Πελασγοί πρόγονοι των Αλβανών δεν άφησαν διόλου τοσαύτα λαμπρά ίχνη της διαβάσεώς...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018