Σημείωση μεταφραστή*: Ένα διαχρονικό κείμενο του συνδικαλιστή Εμίλ Πουζέτ από το μακρινό 1868, σχετικά με την επιτελεστική δυνατότητα της εξουσίας. Το κείμενο εστιάζει στην πατριαρχία και την οικογένεια και παραμένει επίκαιρο όχι μόνο για τον θεσμό αυτής, αλλά και γενικότερα για τις σχέσεις που δημιουργεί η πατριαρχία ως εξουσία.
Όπου η εξουσία δείχνει την ασχήμια της, προκαλεί προβλήματα.
Η οικογένεια δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα. Πόσοι γονείς, επειδή θέλουν να ρίξουν το βάρος τους, έχουν το θάνατο του παιδιού τους στη συνείδησή τους;
Η παλιά φιγούρα ότι επειδή είναι μαραμένοι, επειδή έχουν συγκεντρώσει αυτό που ονομάζεται «εμπειρία», ότι είναι γεμάτοι σοφία και μπορούν να συμπεριφέρονται στους απογόνους τους – που πλησιάζουν τα είκοσι – σαν να πιπιλίζουν ακόμα ένα μπουκάλι.
Φυσικά, στα έργα του παλιού η μεγαλύτερη θέση δίνεται στο θέμα της ζύμης - όσο για την αγάπη που απλώς παραμελούν. Αλλά για τους νέους είναι ακριβώς το αντίθετο που έχει σημασία. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι είναι αυτοί που έχουν δίκιο!
Μόλις μάθουν στο σπίτι ότι το κορίτσι ή το αγόρι ξοδεύει χρόνο με κάποιον που χαλάει τα προσεκτικά σχεδιασμένα σχέδιά τους, αρχίζει μια ζωή από την κόλαση. Η μαμά ξεφτίζει, κάνει μια σκηνή, ο μπαμπάς ορμά και αναβοσβήνει τις γροθιές του... Όλα τελειώνουν με μια επίσημη εντολή: απαγορεύεται να τον δεις!
Τι συμβαίνει τότε; Συνήθως ο εραστής δεν δίνει δεκάρα για την οικογενειακή απαγόρευση και πηγαίνει λαιμός ούτως ή άλλως ... Αυτοί καταλαβαίνουν τη ζωή: αγαπούν ο ένας τον άλλον και το αποδεικνύουν ο ένας στον άλλο. Κάνουν το σωστό!
Αν αργότερα η αγάπη κρυώσει καλά, τότε ο καθένας ακολουθεί το δικό του δρόμο: γεια σας... Αντίο... Θα είχαν ακόμα την καλή τύχη να επωφεληθούν από την περίσταση.
Δεν είναι καλύτερο από το να πουλάς τον εαυτό σου για χρήματα – σύμφωνα με τη μόδα του σύγχρονου γάμου;
Σκατά, ναι! Ο σύγχρονος γάμος είναι βρώμικος – ειδικά μεταξύ των πλουσίων. Μιλούν για μετρητά μόλις πρόκειται για σύζευξη ενός αρσενικού και ενός θηλυκού. Όσο για τις συμπάθειες ή τις αντιπάθειες που νιώθει το αγόρι και το κορίτσι το ένα προς το άλλο – ποιος νοιάζεται για τον ενός αρουραίου;
Από αυτό προέρχονται μερικά όμορφα συνδικάτα.
Για να είναι η αγάπη καλό και όμορφο πράγμα, δεν πρέπει να αναμιγνύεται με τίποτα άλλο – και πρέπει να φυσάει όπου θέλει.
Και αυτό θα είναι όταν η αναρχική κοινωνία θα έχει φτάσει. Δεν θα δούμε ποτέ άλλο drame passionel.
Τέλος πάντων, δεν είναι αυτό το δράμα που θα δημιουργηθεί σε έναν κόσμο χωρίς νόμους, ούτε μπάτσοι, ούτε δικηγόροι, αφού είναι ήδη η περίπτωση που οι δικαστές έχουν υιοθετήσει τη συνήθεια να μην καταδικάζουν – ή να καταδικάζουν πολύ λίγα – εκείνους που τα διαπράττουν.
Αλλά αυτό δείχνει απλώς ότι όταν φτάσει το Κοινωνικό, ακόμη και αυτά τα εμπόδια θα εξαφανιστούν.
Αυτά τα δράματα είναι δύο ειδών: ανεκπλήρωτη αγάπη και ζήλια.
Υπάρχουν Οστρογότθοι που τρελαίνονται επειδή το αντικείμενο της φλόγας τους δεν δίνει δεκάρα.
Λες και ο καθένας δεν ήταν ελεύθερος να αγαπάει όποιον ήθελε!
«Με θέλεις, αλλά δεν σε θέλω. Κρίμα για σένα, αλλά καλύτερα να το συνηθίσεις».
Τα πράγματα δεν θα έπρεπε να πάνε παραπέρα από αυτό, και δεν θα το έκαναν αν ασκούσαμε την ελευθερία έστω και λίγο.
Όσο για τους ζηλόφθονους μανιακούς, η περίπτωσή τους είναι ακόμα πιο απλή.
Αλήθεια, γιατί παρασύρεται ένας άνθρωπος του οποίου το καλύτερο μισό του έβαλε κέρατα;
Είναι κυρίως επειδή, βυθισμένος σε μια κοινωνία όπου τα πάντα είναι ιδιοκτησία κάποιου, θεωρεί τη σύζυγό του ως ιδιοκτησία του. Σαν ένα σκεύος που ανήκει μόνο σε αυτόν.
Αν κάποιος βάλει ένα δάχτυλο πάνω της, αυτό τρίβεται ενάντια στο συναίσθημά του ως ιδιοκτήτης. Τρίζει τα δόντια του και βλέπει κόκκινο...
Λοιπόν, όλα μπορούν να συνοψιστούν λέγοντας ότι κάποιοι πρέπει να μάθουν την έννοια της ελευθερίας και άλλοι πρέπει να καθαριστούν από τη μανία για ιδιοκτησία. Δεν είναι τόσο δύσκολο.
Τότε και μόνο τότε θα απαλλαγούμε από τις γελοίες σκηνές των δολοφονικών εραστών και των τραγικών κερατάδων.
*Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης.
