Σημείωση μεταφραστή*: Ένα ιστορικό κείμενο του Κινέζου αναρχικού Ba Jin (Μπα Τζιν). Μιας σημαντικής προσωπικότητας του Κινεζικού αναρχοκομμουνισμού, που κατά πολλούς θεωρείται ως ο Ασιάτης Κροπότκιν. Σε αυτό το κείμενο ο Ba Jin αναπτύσσει την πεποίθησή του για την ελεύθερη κοινωνία που μπορεί να υπάρχει μόνο με την θέσμιση της Αναρχίας, την μόνη που εγγυάται την ισότητα μέσω του (αναρχο)κομμουνισμού.
Αυτές τις μέρες αυτές οι λέξεις «ελευθερία και ισότητα» είναι μέρος του λεξιλογίου του καθενός από εμάς. Αλλά κάντε μερικές έρευνες και ρωτήστε: Τι είναι ελευθερία; και θα σας πουν "Ελευθερία σημαίνει ελευθερία της γνώμης, ελευθερία του Τύπου, ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και του συνέρχεσθαι, ελευθερία του απορρήτου της αλληλογραφίας".
Ερώτηση: Τι είναι ισότητα; Και θα σας πουν: «Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι ενώπιον του νόμου, χωρίς καμία διαφορά μεταξύ του γεννημένου και του ζυγού». Τώρα, τέτοιοι στενοί ορισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ελευθερία, την αληθινή ισότητα. Δεν με πιστεύετε; Στη συνέχεια, διαβάστε τα ακόλουθα.
Η μάστιγα στην ελευθερία του λαού είναι το Κράτος. Από τότε που δημιουργήθηκε το Κράτος, έχουμε πάψει να είμαστε ελεύθεροι. Ό,τι κι αν κάνουμε ή λέμε, το Κράτος χώνει τη μύτη του. Το μόνο που ζητάμε είναι να ζήσουμε ερωτευμένοι με τους αδελφούς μας από άλλα έθνη, αλλά το Κράτος θα μας έχει πατριώτες με κάθε τίμημα, μας εγγράφει στους στρατούς του και μας αναγκάζει να δολοφονούμε τους γείτονές μας. Και εδώ στην Κίνα η κατάσταση είναι ακόμη χειρότερη: εδώ έχουμε Κινέζους να δολοφονούν άλλους Κινέζους. Εδώ και αρκετά χρόνια, στο Χουνάν και στο Σαανσί και στο Σετσουάν, «η παλίρροια του αίματος τρέχει ψηλά και τα πτώματα συσσωρεύονται».
Τι φρίκη! Αυτά όσον αφορά τα οφέλη που μας έφερε το Κράτος. Σφετεριζόμενοι για τον εαυτό τους εκείνους τους πόρους που αποτελούν τον κοινό πλούτο του πλανήτη μας, οι καπιταλιστές μας αλέθουν σε μια φτώχεια που μας αρνείται το δικαίωμα να ζήσουμε. Όχι ότι το Κράτος τους τιμωρεί γι' αυτό: ακόμα χειρότερα, τους προστατεύει μέσω μιας σειράς νόμων.
Ο λαός δεν έχει τίποτα να φάει και δεν έχει άλλη επιλογή από το να κλέψει το φαγητό του: πηγαίνει γυμνός και δεν έχει άλλη επιλογή από το να κλέψει ρούχα: δεν έχει άλλη επιλογή από το να κλέψει όλα όσα χρειάζεται. Ο λαός οδηγείται σε όλα αυτά από τους καπιταλιστές. Και πηγαίνει το Κράτος, στο μεγαλείο του, που μας απορρίπτει ως ληστές και αποφασίζει ότι δεν είμαστε κατάλληλοι για τίποτα άλλο εκτός από την πικετοφορία εκτέλεσης. Μας πυροβολούν απλώς και μόνο επειδή ανακτήσαμε –κατά παράβαση του νόμου, για να είμαστε σίγουροι– ένα κλάσμα αυτού που είχαμε χάσει, ενώ οι καπιταλιστές που λεηλατούν την κοινοπολιτεία του πλανήτη μας επιτρέπεται να ζουν ειρηνικά. Αν μας αρνηθούν το δικαίωμα να κλέψουμε, δεν μας μένει τίποτα άλλο από το να γίνουμε ζητιάνοι. Ιδού, οι καπιταλιστές, προσβεβλημένοι από το θέαμα, δίνουν ελεημοσύνη στους φτωχούς και τους δίνουν λίγα από τα χρήματα που τους έχουν κλέψει: και πάνω σ' αυτό δίνουν το ωραίο όνομα της φιλανθρωπίας. Μερικοί από αυτούς έχουν ακόμη και το θράσος να μας προσβάλλουν επειδή ικετεύουμε για τα ψίχουλά μας αντί να εργαζόμαστε γι 'αυτό.
Κύριοι! Μπορείτε να είστε τόσο σίγουροι ότι δεν θέλουμε να εργαστούμε; Πρόκειται περισσότερο για μια περίπτωση άρνησης της εργασίας μας. Ωστόσο, μας κατακλύζουν με προσβολές. Κοιτάζοντάς το από αυτή την οπτική γωνία, μπορούμε να δούμε ότι η «ελευθερία και η ισότητα» για τις οποίες μόλις μιλήσαμε είναι ξένες προς τους ανθρώπους! Πράγματι, μπορεί κανείς να μιλήσει εδώ για «ελευθερία» και «ισότητα»; Αρνούμαι να αναγνωρίσω ότι μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ελευθερία αυτού του είδους! Οποιαδήποτε ισότητα αυτής της λωρίδας! Αλλά τι είναι τότε η πραγματική ελευθερία και η πραγματική ισότητα;
Εδώ έρχεται η απάντησή μου: Αναρχία. Αυτή είναι η πραγματική ελευθερία. Και ο κομμουνισμός είναι η πραγματική ισότητα. Μόνο μια κοινωνική επανάσταση μπορεί να μας επιτρέψει να οικοδομήσουμε μια πραγματικά ελεύθερη και πραγματικά ισότιμη κοινωνία.
Τι είναι όμως η Αναρχία;
Αναρχία είναι η κατάργηση του Κράτους και των βοηθητικών θεσμών του στη συλλογική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και των παραγόμενων αγαθών στους ανθρώπους. Κάθε άτομο συνεισφέρει σύμφωνα με τις δυνατότητές του και λαμβάνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Και η εργασία μοιράζεται ανάλογα με την ικανότητα του ατόμου: όποιος έχει την ικανότητα να είναι γιατρός κάνει το doctoring, και όποιος έχει τη δυνατότητα να εξορύξει κάνει την εξόρυξη. Περισσότερος χρόνος αφιερωμένος σε απλές εργασίες και λιγότερος χρόνος σπαταλημένος σε περίπλοκες ή κουραστικές. Ένα πρακτορείο για να σας βρει φαγητό όταν πεινάτε, ρούχα για να φορέσετε και μια στέγη κάτω από την οποία να καταφύγετε. Όλοι λαμβάνουν την ίδια εκπαίδευση, χωρίς διάκριση μεταξύ έξυπνου και αργόστροφου.
Ξανά και ξανά, ένας Γάλλος αναρχικός έχει επαναλάβει: «Κάθε άτομο χρειάζεται να εργάζεται μόνο δύο ώρες την ημέρα, αν πρόκειται να ικανοποιηθούν όλες οι ανάγκες της κοινωνίας». Και ο Κροπότκιν έχει επίσης δηλώσει: «Αν όλοι εργάζονται τέσσερις ώρες την ημέρα, αυτό θα είναι αρκετό –στην πραγματικότητα, περισσότερο από αρκετό– για να καλύψει τις ανάγκες της κοινωνίας».
Φαντάζομαι ότι μια τέτοια πρόταση, η μείωση του χρόνου εργασίας μέχρι το κόκαλο, δεν θα μπορούσε παρά να προσελκύσει καθολική υποστήριξη. Χωρίς το Κράτος και τους νόμους του, θα είχαμε πραγματική ελευθερία: χωρίς την καπιταλιστική τάξη, θα είχαμε πραγματική ισότητα.
Φίλοι του κόσμου της εργασίας, μπορείτε να δείτε πόσο ελεύθερη θα ήταν μια κοινωνία απαλλαγμένη από κάθε αυταρχική εξουσία; Μπορείτε να δείτε πόσο ισότιμη θα ήταν; Είστε πρόθυμοι να οικοδομήσετε μια τέτοια κοινωνία ελευθερίας και ισότητας; Λοιπόν, κάντε την κοινωνική επανάσταση και τελειώστε με αυτές τις άγριες πολιτικές.
Για χάρη της έλευσης μιας κοινωνίας ελευθερίας και ισότητας, ας ελπίσουμε ότι εσείς και οι φίλοι σας θα ενωθείτε σύντομα ως ένα! Όσο τα υπομένετε όλα με παραίτηση, θα είστε τροφή για τους καπιταλιστές!
Αν δεν με πιστεύετε, θα το διαπιστώσετε μόνοι σας!
*Μετάφραση: Αργύρης Αργυριάδης.
