Ο Ηρακλής Αναστασίου έγραψε και λαϊκά στιχουργήματα όπως το παρακάτω («Σοσιαλιστής», Αριθ. 27, Α΄ Ιουλίου 1893):
«Οι μισθωτοί
Δεν θέλουμε πλιά αφεντικά
Να μας πεθαίνουν εις την δουλιά.
Να ζουν απ’ το δικό μας αίμα
Και να λένε Ζωή! για μένα
Θέλουμ’ η εργασία μόνον
Να βασιλεύει εις τον κόσμον.
Ο καθένας μας να δουλεύη
Να κτίζη, σπέρνη να φυτεύη
Παπούτσια, ρούχα κι’ εργαλεία
Κι’ ,τι άλλο μας κάνει χρεία.
Αν θέλετε ταύτα βρε παιδιά
Ελάτ’ ας κάνουμε συντροφιά.
Όλοι τον πόνο μας να πούμε
Και μονιασμένοι να βρεθούμε
Και μια στιγμή να σηκωθούμε
Να νιόσουνε και μεις πως ζούμε
Μαχαίρι, Τουφέκι, Κουμπούρι,
Δυναμίτι, Σπαθί, Μπαρούτι
Τ’ αφεντικά να δοκιμάσουν
Κι’ ευθύς τα βάσανα θα πάψουν
Ομόνοια, Αγάπη και Χαρά.
Άμα λείψουνε α’ αφεντικά
Θα είνε τότε εις τον λαόν
Κι’ ευθύς θα ξαλειφθή πάν κακόν
Θα λείψουν Δικασταί….
ΔεςΣτρατηγοί και Καλαμαράδες
Χρηματισταί και Αστυνόμοι
Και παντός είδους δολοφόνοι
Αι… αι θα καταπέσουν
Αλήθειαι θα θριαμβεύσουν
Θα βασιλέψ’ η Ευτυχία
Όταν χαθή η Τυραννία
Αγάπη και Αλληλεγγύη
Την ύπαρξίν μας θα γλυκύνη
Ιδικόν μου και ιδικόν σου
Θα εξαλειφθή απ’ εμπρός σου
Πάντα θα παράγομεν κοινώς
Με διάθεσιν αρμονικώς
Πατρίδα μία θα υπάρχη
Γλώσσα μία θα κραυγάζη».
