Όταν οι διάφοροι ακαδημαϊκοί γράφουν αναρχική ιστορία, έχουν στη διάθεσή τους ολόκληρη ερευνητική τεχνογνωσία και κατάλληλες εγκαταστάσεις, αλλά η δυνατότητά τους να ανατρέψουν την αστική επιρροή στην ιστορία είναι συνήθως ανύπαρκτη. Για παράδειγμα, ο Herbert Read μπορεί να ήταν αναρχικός και να επηρέασε μερικούς συγγραφείς και καλλιτέχνες, αλλά η επιρροή όλων αυτών στο αναρχικό κίνημα, όπως και η συμμετοχή τους σ’ αυτό, ήταν σχεδόν μηδενική.
Είναι εύκολο να εφευρεθεί και να τονιστεί η αστική επίδραση στην κοινωνική ιστορία. Για παράδειγμα, ο George Woodcock μπορεί να γράφει ότι το κίνημα υπήρξε λόγω της λογοτεχνικής επιρροής που άσκησε ο ίδιος σ’ αυτό και κατέρρευσε όταν πήγε στον Καναδά, για ν’ αναβιώσει όταν, πάλι ο ίδιος, έγραψε ένα βιβλίο όπου έγραφε ότι το κίνημα ήταν νεκρό! Αλλά, ποιος μπορεί να αποδείξει κάτι διαφορετικό ή να ακουστεί η φωνή του;
Δεν μπορούμε να υποβάλουμε ή και να επιβάλλουμε κάτι στην ιστορία, με τη δικαιολογία ότι το κάνουμε από τη σκοπιά της εργατικής τάξης, από τη στιγμή που ερευνούμε και αποκαλύπτουμε και την πραγματικότητα (ανεξάρτητα από το αν μπορούμε ίσως να υπερβάλουμε όσον αφορά την επιρροή ενός βιβλίου).
Η ανάγκη για ύπαρξη αρχείων και ιστορικής έρευνας, όσο μας αφορά, δεν είναι θέμα κάποιας προγονολατρείας ή προσωπολατρείας. Τα αρχεία και η έρευνα δεν αφορούν μόνο το μακρινό παρελθόν, ερευνώντας, ας πούμε, για την «ελευθεριακή σκέψη» στην εποχή του Κομφούκιου ή του William Godwin. Είναι ζήτημα διατήρησης της γνώσης των αγώνων, του να παραμείνουν ζωντανοί για τη σημερινή γενιά καθώς και εκείνων που ακολουθούν.
Ακόμη και η συμμετοχή των αναρχικών στο κίνημα ενάντια στον Poll Tax (τέλη δεκαετίας 1980 με αρχές δεκαετίας 1990 στη Βρετανία), η οποία έχει ήδη διαστρεβλωθεί, παραποιείται επιπλέον τώρα από διάφορους ακαδημαϊκούς, θεωρητικούς και ψευτο-ιστορικούς, ενώ το ίδιο συμβαίνει ακόμα και με όσα συνέβησαν στο εσωτερικό του αναρχικού κινήματος και δραστηριότητας λιγότερο από δύο χρόνια πριν και συνεχίζονται ακόμα.
Μια «δίκαιη» και «αμερόληπτη» ιστορία του αναρχισμού είναι το βιβλίο «Demanding the Impossible» κάποιου Peter Marshall, ο οποίος δεν γνωρίζει τίποτα για το κίνημά μας, κατέχει αρκετά ελάχιστα για τις ιδέες μας και ό,τι έμαθε ήταν αποτέλεσμα μιας υποτιθέμενης έρευνάς του σε κάποια «απίθανα» βιβλιοπωλεία κ.λπ.. Στο βιβλίο αυτό, αφιερώνει τεράστια κεφάλαια για τέτοιους «απίθανους» συμμέτοχους της αναρχικής παράδοσης όπως οι Thatcherites (μάλλον, οπαδούς της πολιτικής της Θάτσερ) και ενώ φαίνεται οικείος με τους λεγόμενους «αναρχοκαπιταλιστές» απεικονίζει τους πραγματικούς αναρχικούς επιδεικνύοντας πλήρη άγνοια γι’ αυτούς. Η αναρχική εφημερίδα (και, αργότερα, περιοδικό) «Black Flag» εμφανίζεται στο, ογκώδες βιβλίο του μόνο σε μια πρόταση ως ένα από τα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα μιας «δευτερεύουσας επαναστατικής τάσης» ανάμεσα στους αναρχικούς. Αλλά ακόμα και σ’ αυτή τη σύντομη πρόταση υπάρχουν τέσσερις ανακρίβειες!
Το Direct Action Movement, τμήμα της Διεθνούς Ένωσης Εργαζομένων - IWA ή AIT - (για την οποία ακόμη και ο Woodcock έχει ακούσει - εντούτοις όχι το βρετανικό της τμήμα) - η φωνή του οργανωμένου διεθνούς αναρχο-συνδικαλισμού στη Μεγάλη Βρετανία, παρουσιάζεται μόνο σε μισή πρόταση, και τοποθετείται σε παρένθεση μαζί με ελάχιστες «περίεργες» αναρχικές ομαδοποιήσεις, τις οποίες ο Marshall έχει δει, πιθανώς, σε κάποιους καταλόγους.
Το μαρξιστικό SPGB, σαφώς μη αναρχικό και άμεσα αντίθετο στον αναρχισμό από κάθε άποψη, εκτός του ότι παρουσιάζεται σε ευθυγράμμιση με κάποιες ειρηνόφιλες ομάδες, αναφέρεται ότι είναι «αναρχικής έμπνευσης»!
Η δε εκτίμησή του για την «Class War» Federation (Ομοσπονδία «Ταξικός Πόλεμος») βασίζεται σε δημοσιεύματα της «Sun» (σκανδαλοθηρική εφημερίδα). Επιπλέον, αναφέρεται ότι η «Class War» οργάνωσε τις ταραχές στην πλατεία Trafalgar (για το Poll Tax)!
* Δημοσιεύτηκε στο Δελτίο της KSL Νο 2 (το οποίο εκδόθηκε γύρω στο 1993). Ελληνική μετάφραση «Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης», Μελβούρνη, 7/7/2006. Η ελληνική αυτή μετάφραση έχει εμπλουτιστεί με σχόλια του μεταφραστή.
