Κιλελέρ: Η εξέγερση της αγροτιάς
Στις 6 Μαρτίου του 1910, τα αιματηρά επεισόδια που ξεκίνησαν από το χωριό Κιλελέρ και εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων.
Ο Μάρτιος του 1910 είναι ένας σταθμός για το γεωργικό ζήτημα της Θεσσαλίας καθώς και για την ίδια την ιστορία του αγροτικού κινήματος στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τις αποφάσεις του αγροτικού κινήματος Θεσσαλίας, οι δυναμικές κινητοποιήσεις των αγροτών θα εντείνονταν την περίοδο εκείνη με αφορμή τη συζήτηση στη Βουλή για το αγροτικό νομοσχέδιο και θα κορυφώνονταν με το μεγάλο πανθεσσαλικό συλλαλητήριο που θα γινόταν στη Λάρισα στις 6 Μαρτίου 1910. Την ημέρα εκείνη, έξω από τη Λάρισα «κάμποσοι χωρικοί για πρώτη φορά σήκωσαν ψηλά το κεφάλι από την πολύχρονη σκλαβιά του τσιφλικά και ζήτησαν να μπουν στο τραίνο και να πάνε στη Λάρισα για να οργανώσουν εκεί κοινή διαμαρτυρία κατά της τότε κυβέρνησης Δραγούμη και να βάλλουν τις πρώτες βάσεις της ομαδικής εξεγέρσεως των κολίγων κατά της βαριάς δουλοπαροικίας του Θεσσαλού». Από πολύ νωρίς, άρχισαν να συγκεντρώνονται με μαύρες σημαίες στη Λάρισα οι αγρότες των γύρω χωριών. Σύνθημά τους ήταν ένα: «θέλουμε τα χωράφια που ποτίζουμε με τον ιδρώτα μας και τα οργώνουμε και τα καλλιεργούμε για να πλουτίζουν τα αφεντικά μας. Φτάνει πια η σκλαβιά». Με την πρωινή αμαξοστοιχία κατέφτασαν και οι επαναστατικότεροι αγρότες του Δήμου Κρανώνος κρατώντας κόκκινες και μαύρες σημαίες. Λίγο αργότερα θα φτάσουν και οι αγρότες των Δήμων Ογχηστού και Συκουρίου. Στο σιδηροδρομικό σταθμό του Κιλελέρ, διακόσιοι περίπου αγρότες επιχείρησαν να επιβιβαστούν στη διερχόμενη αμαξοστοιχία χωρίς εισιτήριο, πράγμα το οποίο δεν επέτρεψε ο ευρισκόμενος μέσα στο τρένο Διευθυντής των θεσσαλικών σιδηροδρόμων, ο οποίος συνόδευε ένα Γερμανό δημοσιογράφο μαζί με τη σύζυγό του. Διέταξε λοιπόν τους σιδηροδρομικούς υπαλλήλους να εκδιώξουν με τη βία τους σκαρφαλωμένους στο τρένο. Οι αγρότες υπάκουσαν υποχρεωτικά καθώς μέσα στο τρένο, που εκτελούσε το δρομολόγιο Βελεστίνο, Γκερλί–Λάρισα υπήρχε μια στρατιωτική δύναμη. Εκνευρισμένοι όμως από την προσβλητική συμπεριφορά του Διευθυντή των θεσσαλικών σιδηροδρόμων, άρχισαν να γιουχάρουν και να λιθοβολούν το ήδη κινούμενο τρένο, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την οργή της στρατιωτικής δύναμης η οποία δεν άργησε να απαντήσει με τα όπλα σκοτώνοντας και τραυματίζοντας αρκετούς χωρικούς.
Παρόμοια επεισόδια λαμβάνουν χώρα και στο σταθμό του χωριού Τσουλάρ (σημ. Μελία) όπου νέοι πυροβολισμοί από τους στρατιώτες που επέβαιναν στο τρένο είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο και τον τραυματισμό και άλλων χωρικών. Στο πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στη Λάρισα, οι αγρότες προσέρχονται με μοναδικό όπλο κυανόλευκες, μαύρες και κόκκινες σημαίες και με την πίστη τους στο συνειδητό πια αγώνα. Οι δυνάμεις καταστολής έχουν τοποθετήσει φρουρές στις εισόδους της πόλης, στις τράπεζες και στα δημόσια καταστήματα και έφιπποι διατρέχουν την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη προκειμένου να διατηρήσουν την κοινωνική “ειρήνη”. Οι διαδηλωτές στη Λάρισα δεν άργησαν να πληροφορηθούν τα γεγονότα που συνέβησαν στο Κιλελέρ και στο Τσουλάρ και κυρίως τους θανάτους και τους τραυματισμούς των αγροτών, καθώς και το γεγονός ότι ο στρατός εμπόδιζε τους αγρότες να εισέλθουν στην πόλη από την πύλη των Φαρσάλων και έτσι αποφάσισαν να κατευθυνθούν προς τα εκεί. Η παρευρισκόμενη ίλη ιππικού, παρεμποδίζοντας τους χωρικούς με γυμνά τα ξίφη και με αδέσποτους πυροβολισμούς, τραυματίζει θανάσιμα αρκετούς ακόμη αγρότες και ποδοπατεί ακόμη περισσότερους, εκ των οποίων και νεαρούς διαδηλωτές, συνεχίζοντας έτσι το αιματηρό της έργο και στην κεντρική πλατεία. Οι αγρότες τελικά, παρά τις θυσίες τους και την κρατική καταστολή, πέτυχαν εκείνη τη συγκρότηση του συλλαλητηρίου στην πλατεία Θέμιδος, ζητώντας έντονα πια τα αιτήματά τους χωρίς όμως να παραλείψουν να εκφράσουν τη βαθιά λύπη και οδύνη τους για την «άδικον επίθεσιν κατά του φιλήσυχου και νομοταγούς λαού, ης θύματα υπήρξαν άοπλοι και αθώοι λευκοί σκλάβοι της Θεσσαλίας».
Έτσι, η εξέγερση εκείνη που πήρε την ονομασία του χωριού Κιλελέρ, έγινε κατά κύριο λόγο στη Λάρισα, όπου αμυνόμενοι άοπλοι αγρότες σε οδομαχίες είχαν να αντιπαλέψουν με συγκροτημένες στρατιωτικές μονάδες. Το αίμα όμως εκείνο πότισε τις ρίζες της αγροτικής ιδέας και έτσι ο θεσσαλικός λαός από το 1910 και έκτοτε έδειξε τη μεγαλύτερη επαναστατική διάθεση για τη μεταβολή της τύχης του και των βιοτικών καταθλιπτικών συνθηκών του.
* Πάρθηκε από το http://aixmi.wordpress.com/