"Είμαι αναρχικός στην ψυχή μου" ήτανε λόγια του Γκότσε Ντέλτσεφ ο οποίος πέθανε 4 Μαΐου 1903. Σύμφωνα με πολλούς ο Ντέλτσεβ ήταν ο σημαντικότερος επαναστάτης του μακεδονο-οδρινικού αγώνα, ο οποίος έδωσε τη ζωή του σε αυτόν. Δυστυχώς, τόσο στη Βουλγαρία όσο και στη Βόρεια Μακεδονία, η μορφή του διαστρεβλώνεται υπό ένα εξαιρετικά πατριωτικό πρίσμα, αφαιρώντας έτσι τη μεγάλη σχέση που ο ίδιος είχε με το αναρχικό κίνημα της εποχής του.
Ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις ελευθεριακές ιδέες από σημαντικές αναρχικές προσωπικότητες που συμμετείχαν στις αντάρτικες του ταξιαρχίες τη δεκαετία του 1890 - προσωπικότητες όπως ο Βαρμπάν Κιλιφάρεβσκι (εκδότης των πρώτων ανοιχτά αναρχικών εφημερίδων στη Βουλγαρία -"Ελεύθερη Κοινωνία" και "Αντιεξουσία") και ο Πέταρ Μαντζούκοβ (συγγραφέας βιβλίων για τον αναρχισμό και συνιδρυτής της Ομοσπονδίας Αναρχοκομμουνιστών στη Βουλγαρία).
Ως μέλος της Εσωτερικής Επαναστατικής Μακεδονικής-Αδριανουπολιτικής Οργάνωσης (IMORO), επιμένει η οργάνωση να εκδίδει αναρχικές μπροσούρες, όπως η απολογία του Εμίλ Ανρί και "Τα εγκλήματα του Θεού" του Ζαν Γκραβ.
Αργότερα αναπτύσσει φιλία με τον Βούλγαρο αναρχικό επαναστάτη Μιχαήλ Γκερντζίκοβ - ο οποίος τότε ήταν μέλος της IMORO και αργότερα θα έπαιζε βασικό ρόλο στην ίδρυση της βραχύβιας Κομμούνας της Στράντζας, όπου οι αρχές της μη ιεραρχίας, της άμεσης πολιτικής συμμετοχής και της ριζοσπαστικής κοινωνικής ισότητας θα εφαρμοστούν στην πράξη.
Συνάντησε επίσης τον αναρχικό Κονσταντίν Νούνκοβ (τότε βοεβόδα αντάρτικης ομάδας στην Ξάνθη), με τον οποίον μάλιστα συνέγραψαν ένα "Εγχειρίδιο εκρηκτικών υλών και πυρομαχικών", το οποίο χρησιμοποιήθηκε από την IMORO. Τέλος, δημιουργεί επαφές με τους Γκεμιτζήδες (Βαρκάρηδες), τους οποίους και θα προμηθεύει με δυναμίτη για τα χτυπήματά τους στη Θεσσαλονίκη. Ακριβώς σε σχέση με την υπόθεση των Γεμιτζήδων, ο Γκότσε Ντέλτσεφ δηλώνει: "Είμαι αναρχικός στην ψυχή μου”.
*Πηγή: Yavor Tarinski