Ο συγγραφέας του βιβλίου υπήρξε μέλος της ομάδας Στίνα, μιας επαναστατικής ντεφαιτιστικής οργάνωσης που δεν θεωρούσε τον Β’ Παγκόσμιο αντιφασιστικό αλλά ιμπεριαλιστικό.
Ο Οικονομόπουλος στο βιβλίο του παρουσιάζει τις εγκληματικές παλινωδίες της ηγεσίας του ΚΚΕ, θεωρώντας ότι είναι λάθος να μιλάει κανείς για «ρεφορμιστικές ηγεσίες που πρόδωσαν την επανάσταση» και υποστηρίζοντας την άποψη ότι το ΚΚΕ ήταν (και είναι) ένα ολοκληρωτικό κόμμα, που στόχευε στην κατάληψη της εξουσίας για να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αλβανίας ή της Βουλγαρίας, αλλά προσπαθούσε ταυτόχρονα να ακολουθήσει πειθήνια τις οδηγίες του Στάλιν χαρακτηρίζοντας τους Άγγλους «σύμμαχους».
Ταυτόχρονα, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο (Ο ΕΛΑΣ της Αθήνας) που υποστηρίζοντας την ακραιφνή κομματική γραμμή κατακεραυνώνει τους διαφωνούντες και χαρακτηρίζει την ήττα του ’44 σαν «λάθη που οφείλονται στην απειρία της ηγεσίας». Έτσι ακριβώς. «Ξεχνάει», βέβαια, ο συγγραφέας ότι η «απειρία» της ηγεσίας δεν την εμπόδισε να εξοντώσει (κυριολεκτικά και μεταφορικά) οποιαδήποτε διαφωνία, οποιαδήποτε αντίρρηση εκφραζόταν στην αντιφατική κομματική γραμμή. «Ξεχνάει», ακόμη, ο συγγραφέας ότι η «έλλειψη πείρας» της ηγεσίας δεν την εμπόδισε να σώσει το τομάρι της, εξασφαλίζοντας την ατιμωρισία για τον εαυτό της με την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας, αλλά αφήνοντας στο έλεος των παρακρατικών όλους όσους έκαναν το λάθος να ακολουθήσουν τις σοφές κομματικές οδηγίες της.
Πριν από λίγες μέρες, σε μια φιλική συζήτηση, συζητούσαμε για το πρόβλημα της αριστεράς. Από κάποιους εκφράστηκε η άποψη ότι όταν βάλλεται η αριστερά πανταχόθεν, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε κριτική. Έχω την αντίθετη άποψη. Κατά τη γνώμη μου, κάτι που θα έβγαζε την αριστερά από το σημερινό της τέλμα θα ήταν μια άνευ όρων και προϋποθέσεων συζήτηση εφ’ όλης της ύλης. Είτε μιλάμε για το 1917, το 1944 είτε το 2009 το πρόβλημα της αριστεράς όλων των αποχρώσεων βρίσκεται στην «απόλυτη κατοχή της αλήθειας» και την εξολόθρευση των όποιων διαφωνούντων. Μια διαχρονική περιφρόνηση του κριτήριου και της κριτικής των «απ’ έξω», μια διαρκής υπεράσπιση προβληματικών «γραμμών» που το επόμενο διάστημα εγκαταλείπονται από τους ίδιους τους υποστηρικτές τους. Αλήθεια, πόση διαφορά έχουν οι αφ’ υψηλού εκκλήσεις του ΚΚΕ με την άρνηση των ηγεσιών της άκρας αριστεράς να λάβουν το μήνυμα του διαρκούς εκλογικού μαυρίσματός τους.
* Δημοσιεύτηκε στο http://lathromenastis,wordpress.com
