Γράφει η Emma Goldman:
"Η κηδεία ήταν το πιο εντυπωσιακό θέαμα. Ήταν μια μοναδική επίδειξη που ποτέ δεν είδε κανείς σε οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Μακρές γραμμές μελών των αναρχικών οργανώσεων, εργατικών συνδικάτων, επιστημονικών και λογοτεχνικών ομάδων και φοιτητικών συλλόγων πορεύτηκαν για πάνω από δύο ώρες από το «Ναό των Εργατών» στον τόπο ταφής, επτά βέρστια (σχεδόν πέντε μίλια) απόσταση.
Η πομπή είχε επικεφαλής της φοιτητές και παιδιά που μετέφεραν στεφάνια σταλμένα από διάφορες οργανώσεις.
Αναρχικές παντιέρες μαύρες και κόκκινες, σοσιαλιστικά εμβλήματα έπλεαν πάνω από το πλήθος.
Η πολλών μιλίων πομπή ήταν εξ ολοκλήρου μοιρασμένη στη φροντίδα των επίσημα εντεταλμένων της περιφρούρησης.
Τέλεια τάξη κρατήθηκε από τον ίδιο το πλήθος αυθόρμητα διατεταγμένο σε αρκετές σειρές, ενώ οι μαθητές και οι εργαζόμενοι οργάνωσαν μια ζωντανή αλυσίδα και στις δύο πλευρές των διαδηλωτών.
Περνώντας το Μουσείο Τολστόι η νεκρική πομπή σταμάτησε, και οι σημαίες χαμήλωσαν τιμώντας άλλο ένα μεγάλο τέκνο της Ρωσίας.
Μια ομάδα Τολοστοϊανών στα σκαλιά του Μουσείου έπαιξαν το πένθιμο εμβατήριο του Chopin ως έκφραση της αγάπης και του σεβασμού τους για τον Κροπότκιν.
Ο λαμπρός χειμωνιάτικος ήλιος βυθιζόταν πίσω από τον ορίζοντα, όταν ο νεκρός κατέβηκε στον τάφο, ακολουθώντας ομιλίες πολλών πολιτικών τάσεων, που είχαν αποτίσει τον τελευταίο φόρο τιμής στον μεγάλο δάσκαλο και σύντροφό τους."