Μιασυνέντευξημετον Michael απότη ZACF (Zabalaza Anarchist Communist Federation)
HZACFείναι ένας από τiς πιο δραστήριες ελευθεριακές οργανώσεις στο νότιο μέρος της αφρικανικής ηπείρου. Προκειμένου να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία, την παρέμβασή της στη νοτιο-αφρικανική κοινωνία και τους αγώνες που προωθεί και υποστηρίζει, πήραμε συνέντευξη από έναν από τους αγωνιστές της τον Michael Schmidt.
Alternative Libertaire (A.L.): Θα μπορούσες να μας πεις εν συντομία κάτω από ποιες συνθήκες, ποιο πλαίσιο και πώς συγκροτήθηκαν πρώτα η ομάδα Zabalaza, και αργότερα η ZACF;
Michael Schmidt (M.S.): Οι ρίζες αυτού που αποτέλεσε τη ZACF μπορούν να βρεθούν στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ των δεκαετιών του '80 και του '90, με το σχηματισμό δύο μισο-παράνομων αναρχικών ομοσπονδιών, μιας στο Γιοχάνεσμπουργκ και άλλης μιας στο Ντέρμπαν, στα πλαίσια του αναρχο-πανκ κινήματος. Έτσι οι αρχικές συνθήκες ήταν, από τη μια, ο εμφύλιος πόλεμος χαμηλής-έντασης μεταξύ των λευκών και των μαύρων εθνικιστικών οργανώσεων και, από την άλλη, οι οργανωμένοι αναρχικοί οι οποίοι υιοθέτησαν μια ανυποχώρητη στάση ενάντια στο νεοφασισμό, τον εθνικισμό και τη στρατολογία. Από το κίνημα αυτό προήλθε η Worker’sSolidarityFederation (WSF - Ομοσπονδία Εργατικής Αλληλεγγύης) το 1995 (ένα χρόνο μετά από τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές). Η WSF ήταν η πρώτη εθνική αναρχική οργάνωση που ανέπτυξε μια περιεκτική πλατφόρμα θέσεων όσον αφορά ζητήματα όπως η φυλή, η τάξη, το φύλο, ο ιμπεριαλισμός κ.λπ., το μεγαλύτερο μέρος των οποίων παραμένουν και σήμερα ως το ιδεολογικό εποικοδόμημα του κινήματός μας. Η WSF είχε στους κόλπους της ένα σημαντικό αριθμό μελών συνδικάτων και συνδικαλιστικών αντιπροσώπων και τα μέλη της ήταν 50% μαύροι και 50% λευκοί.. Η WSF διαλύθηκε για λόγους τακτικής το 1999 δεδομένου ότι το ANC (Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο) έκανε αρκετά δύσκολη τη δουλειά στα συνδικάτα. Στο μεσοδιάστημα, πριν ιδρυθεί η ZACF, το 2003, δημιουργήσαμε το IndependentWorkers’ Library-Museum (Ανεξάρτητη Βιβλιοθήκη-Μουσείο Εργατών) στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Zabalaza Booksως ομάδα προπαγάνδας. Η άνοδος των ριζοσπαστικών νέων κοινωνικών κινημάτων από το 2000 περίπου, μας βρήκε να αποτελούμε σημαντικό μέρος του Anti-PrivatisationForum (Φόρουμ Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις) και αργότερα, μέσα από τη ZACF, να συμμετέχουμε άμεσα στα κοινωνικά ακτιβιστικά κινήματα. Έτσι, μετακινηθήκαμε, στην πράξη, από την ημιπαρανομία προς το συνδικαλιστικό και τον κοινωνικό ακτιβισμό, ανάλογα με τους αντικειμενικούς όρους στους κόλπους της εργατικής τάξης.
A.L.: Ποιοι είναι σήμερα οι βασικότεροι αγώνες στους οποίους συμμετέχετε;
M.S.: Σήμερα, η κύρια εσωτερική μας δραστηριότητα είναι η διοργάνωση της εσωτερικής πολιτικής εκπαίδευσης και στρατηγικής, ενώ η κύρια δημόσια δραστηριότητά μας είναι αυτά που αποκαλούμε «RedandBlaksForums» («Κόκκινα και Μαύρα Φόρουμ») Αυτά είναι δημόσια εργαστήρια/φόρουμ μέσα από τα οποία προωθείται μια αναρχική κομμουνιστική ανάλυση των γεγονότων. Τα προηγούμενα χρόνια, ήταν μικρές εκδηλώσεις που παρακολουθούνταν από μια χούφτα αναρχικούς και μερικούς φίλους τους. Σήμερα, οι συμμετέχοντες φτάνουμε μερικές φορές στους 70 και πλέον ανθρώπους, εργαζόμενους, σε ένα τέτοιο Φόρουμ, ειδικά σε φτωχές και μακρινές...
Το Αφγανιστάν αποτελεί πρωταρχική εστία διεξαγωγής του αποκαλούμενου «πολέμου ενάντια στον τρόμο» που άρχισε με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 200, όπου, κατά συνέπεια, η ήδη κατακερματισμένη κοινωνία έχει ωθηθεί ακόμα βαθύτερα στο χάος, την καταστροφή και τη βία.
Ο Καναδάς διαδραμάτισε αρχικά δευτερεύοντα ρόλο στην κατοχή του Αφγανιστάν δεδομένου, αλλά κάτω από τη συντηρητική κυβέρνηση Harper η συμμετοχή του έχει ενταθεί. Ο πόλεμος δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι επιβράδυνσης ούτε και η κυβέρνηση Harper. Ο παρανοϊκός φόβος χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την περιστολή των δικαιωμάτων μας, τα θύματα του πολέμου αυτού αριθμούν χιλιάδες, όλο και περισσότεροι Καναδοί επιστρέφουν...
«Η ευημερία του Κράτους είναι αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει –πολύ συχνά αλίμονο- στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλά αυτό είναι μια φυσική, πραγματική αγάπη.
Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018