Των Lucien van der Walt και Michael Schmidt
Οι επαναστάτες στην αγγλόφωνη Αφρική θεωρούν ανέκαθεν τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία ως τις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην ήπειρο, αλλά σήμερα άλλες δυνάμεις ξεπροβάλλουν από τη σκιά, με στόχο τη συνέχιση της κυριαρχίας της μετα-αποικιοκρατικής τους εξουσίας - και δεν είναι μόνο οι ΗΠΑ.
Οι Νοτιοαφρικανοί αναρχοκομμουνιστές βλέπουν την πρώην βρετανική αποικία της Νότιας Αφρικής να δρα πλέον ως μια υπο-ιμπεριαλιστική δύναμη στην υπηρεσία των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων και της άρχουσας τάξης της περιοχής, ως ένας περιφερειακός αστυνομικός όπως ήταν και πριν: εάν τα βρετανικά συμφέροντα απειλούνται στη Ζουαζηλάνδη από το δημοκρατικό κίνημα, είμαστε βέβαιοι ότι οι νοτιοαφρικανικές ένοπλες δυνάμεις θα επέμβουν (όπως έκαναν ενάντια στο Λεσόθο το 1998) για να αναζωογονήσουν τη ζουαζηλανδική ελίτ.
Αλλά η διεθνής σκηνή αλλάζει και σήμερα μπορούμε να δούμε την άνοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας ως μία από τις ισχυρότερες δυνάμεις στην Αφρική, είτε υποστηρίζοντας τη γενοκτονία του σουδανικού λαού από την πλευρά και με τις ευλογίες του καθεστώτος του Χαρτούμ είτε θέτοντας σε εφαρμογή μεγάλης κλίμακας κατασκευαστικά προγράμματα συμπεριλαμβανομένου και του νέου αερολιμένα της Λουάντα (σε αντάλλαγμα 10.000 βαρέλια ακατέργαστου πετρελαίου ημερησίως) καθώς και του Σταδίου «Νούμερο Ένα» στην Kinshasa, μια πόλη που, με το γιγαντιαίο χρυσό άγαλμα του παχουλού, όπως ο Μάο, Laurent-Desire Kabila, μοιάζει με μια πόλη στον ποταμό Yangtze αντί στο Κογκό. Σημειώνουμε ακόμα την απομίμηση της σημαίας της DRC (DemocraticRepublicofCongo) με την κινεζική σημαία, πριν το Κονγκό υιοθετήσει νέα σημαία το 2006.
ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ
Αντίθετα από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, η Κίνα έχει κατορθώσει να δημιουργήσει μια επιτυχή μετάβαση από το καθεστώς ενός κλειστού κρατικού καπιταλισμού (στη μαοϊκή εποχή) προς ένα εξαγωγικό νεοφιλελεύθερο πρότυπο. Με τη γρήγορη οικονομική ανάπτυξη και τα φτηνά της αγαθά – διαδικασία που επιτηρείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας (CCP) – ενδεχομένως η χώρα να υποσκελίσει τις ΗΠΑ και να καταστεί η μεγαλύτερη κατασκευαστική δύναμη στον κόσμο μέχρι το 2010.
Αυτή η καπιταλιστική έκρηξη δημιουργήθηκε με τη βάναυση καταστολή σε βάρος της εργατικής τάξης και της αγροτιάς. Οι απεργίες στην Κίνα είναι παράνομες, οι διαφωνούντες δολοφονούνται, ενώ το 20% των κορυφαίων οικογενειών κερδίζει το 42% του συνολικού κρατικού εισοδήματος και το 20% των φτωχότερων ακριβώς το 6%.
Φυσικά, σημειώνεται μια αλματώδης άνοδος της ταξικής πάλης, με τις απεργίες να αυξάνονται από 8.150 το 1992 σε 120.000 το 1999. Πέρυσι τον Απρίλη, οι κάτοικοι του χωριού Huaxi της επαρχίας Zhejiang, συγκρούστηκαν σώμα με σώμα με την αστυνομία και τους τοπικούς ανώτερους κρατικούς παράγοντες, εκδιώκοντάς τους από την περιοχή. Μόλις τον περασμένο Δεκέμβρη, εκατοντάδες χωρικών οπλίστηκαν με δυναμίτη και αυτοσχέδιες βόμβες βενζίνης και επιτέθηκαν στην αστυνομία, στο Dongzhou της επαρχίας Guandong, εξαγριωμένοι επειδή η αστυνομία σκότωσε 20 χωρικούς που διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην κατάληψη του εδάφους τους για να κατασκευαστούν εγκαταστάσεις παραγωγής ενέργειας. Πηγή προσκείμενη στην Κεντρική Επιτροπή του CCP αποκάλυψε πέρυσι ότι, περίπου 3 εκατομμύρια εργαζόμενοι συμμετείχαν σε διάφορες διαμαρτυρίες το χρόνο αυτό.
Η Κίνα είναι μια χώρα...
Του AlanMacSimoin (WSM)
Μπορούν οι αναρχικοί να υποστηρίξουν τις εθνικοποιήσεις; Τι πρέπει να γίνει με τις εγκαταστάσεις φυσικού αερίου στο Rossport; (σ.τ.μ.: τοποθεσία με εγκαταστάσεις αερίου στην Ιρλανδία). Θα την αφήσουμε στα χέρια της Shell και οι παχιές γάτες (σ.τ.μ.: εννοεί τα αφεντικά) θα γίνονται παχύτερες; Θα προσπαθήσουμε να πείσουμε την κυβέρνηση Bertie να τις εθνικοποιήσει για να χρησιμοποιήσει τα κέρδη της προς όφελός μας;
Σε μία εποχή που η κυρίαρχη οικονομική σκέψη είναι η ιδιωτικοποίηση όλων όσων βλέπουμε γύρω μας, θα απαιτούνταν αρκετές πιέσεις για να τους πείσουμε να τα...
“Δεν πρόκειται να φτάσουμε στην αναρχία ούτε σήμερα ούτε αύριο ούτε σε δέκα αιώνες, απλώς θα πορευόμαστε προς την αναρχία σήμερα, αύριο και για πάντα”.
Είναι αρκετά διαδεδομένη η πεποίθηση ότι όταν λέμε ότι είμαστε επαναστάτες εννοούμε ότι η αναρχία πρέπει να έρθει μεμιάς, σαν άμεσο επακόλουθο ενός ξεσηκωμού που θα κατέστρεφε με τη βία όλα όσα υπάρχουν και θα έβαζε στη θέση τους θεσμούς πραγματικά καινούργιους. Για να πούμε την αλήθεια κάμποσοι σύντροφοι βλέπουν έτσι την επανάσταση.
Αυτή η παρανόηση εξηγεί το γιατί πολλοί αντίπαλοί μας πιστεύουν, δικαιολογημένα, ότι η αναρχία είναι πράγμα αδύνατο: και...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018