Του Φίλιππα Κυρίτση
Τριάντα χρόνια περάσανε από εκείνη την Πρωτομαγιά, του 1977, που οι αναρχικοί στην Ελλάδα, μην αντέχοντας άλλο να βρίσκονται συνέχεια στην άμυνα απέναντι στους κάθε είδους διώκτες, συκοφάντες και υβριστές τους, περάσανε στην αντεπίθεση και συγκρούστηκαν με την αστυνομία και τους αιώνιους διώκτες τους, τους μαρξιστές, ξεκινώντας μια πορεία βίαιης αντιπαράθεσης που συνεχίζεται ακόμα.
Από εκείνην την Πρωτομαγιά σώζεται μια πολύ όμορφη αφίσα που βρίσκεται στα χέρια της Σύλβιας Παπαδοπούλου, η οποία αρνήθηκε να μου επιτρέψει να την φωτοτυπήσω, δικιολογούμενη ότι την έχει μόνο σε κάδρο. Ενδιαφέρθηκα προσωπικά γι’ αυτήν την αφίσα γιατί στην φωτογραφία του αναρχικού μπλοκ της Πρωτομαγιάς του 1977 φιγουράρω κι εγώ. Η αφίσα αυτή κάτω από την φωτογραφία του αναρχικού μπλοκ έχει ένα τσιτάτο του καρδιναλίου Ρετζ, όπου ο καρδινάλιος προειδοποιεί τους εχθρούς κάποιου μειοψηφικού κινήματος της εποχής του (το κίνημα της Σφενδόνης;) ότι η δύναμη του κινήματος αυτού βρίσκεται στην πίστη που έχει το ίδιο για την δύναμή του. *
Συγκριτικά, η χρονιά αυτή, το 1977, ήταν σχετικά ανώδυνη για τους αναρχικούς στην Ελλάδα (παρά τα βασανιστήρια και τις ολιγόμηνες φυλακίσεις που υποστήκανε) σε σχέση με αυτά που υπέστησαν οι σύντροφοί τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Σε όλη την Δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ιταλία και στην Γερμανία η αντιπαράθεση των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών γενικότερα με το κράτος έφθασε στην κορύφωσή της και το κίνημα στις χώρες αυτές είχε όχι λίγους νεκρούς. Στην γειτονική Τουρκία η αστυνομία χτύπησε τους διαδηλωτές της Πρωτομαγιάς στην πλατεία Ταξίμ της Ισταμπούλ αφήνοντας 37 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στον τόπο των επίθεσης της. Το 1977 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το κίνημα της αμφισβήτησης, που δημιουργήθηκε την δεκαετία του ’60 και υιοθέτησε την ένοπλη αντιπαράθεση με το κράτος την δεκαετία του ’70. Οι Ιταλοί, τα λίγα χρόνια πριν και μετά το 1977 (μέχρι την άγρια καταστολή του κινήματος μετά την δολοφονία του αρχηγού του κυβερνητικού Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος Άλντο Μόρο το 1978) τα ονομάζουν Χρόνια του Μολυβιού (annidipiombo).
Εκείνη την εποχή οι αναρχικοί ήμασταν πράγματι πολύ λίγοι (καμιά εκατοστή άτομα). Όμως η πίστη μας στο δίκιο μας και η αποφασιστικότητά μας μας έκανε πράγματι επικίνδυνους. Όπως αποδείχθηκε ιστορικά, ιδιαίτερα με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και των δορυφορικών της καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη την δεκαετία του ’90 και την σφαγή στην πλατεία Τιεν Αν Μεν του Πεκίνου το 1989, αν μη τι άλλο, ότι είχαμε το δίκιο με το μέρος μας, όταν συγκρουόμαστε με τους μαρξιστές. Και από την μεταπολίτευση του 1974 μέχρι σήμερα, οι αναρχικοί υπήρξαν οι μοναδικοί που σαν χώρος και όχι σαν συνωμοτικές ομάδες ένοπλης δράσης («κομμάντος των πόλεων») συγκρούστηκαν πραγματικά με την κάθε μορφής εξουσία στην Ελλάδα, με κόστος πολύχρονες φυλακίσεις, μέχρι και νεκρούς.
Απ’ ό,τι φαίνεται, οι αγώνες αυτοί δεν πήγανε χαμένοι. Όχι γιατί σήμερα ο χώρος μας αριθμεί χιλιάδες αγωνιστές (ουκ εν τω πολλώ το ευ) αλλά γιατί οι αναρχικοί (άσχετα αν δεν αποδέχονται αυτόν τον χαρακτηρισμό όλοι οι αντιεξουσιαστές) είναι οι μόνοι που επιτίθενται έμπρακτα στους νόμιμους εγκληματίες (μαφιόζους) που προστατευμένοι μέσα σε...
Δημόσια δήλωση του FeL για τα γεγονότα της 8ης Σεπτεμβρίου 2005 στο Valparaiso
Μετά τα γεγονότα κοντά στο πανεπιστήμιό μας (Universidad de Playa Ancha - UPLA) στις 8 Σεπτεμβρίου στο τέλος της εκδήλωσης μνήμης 32 χρόνων από την επιβολή της δικτατορίας, όπου ένας αγωνιστής σύντροφός μας τραυματίστηκε σοβαρά από τους χιλιανούς καραμπινιέρους, το Frente de Estudiantes Libertarios (Μέτωπο Ελευθεριακών Σπουδαστών) δηλώνει τα εξής:
1. Οι εκδηλώσεις μνήμης για τα 32 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα, πάνω από 300 σπουδαστές συμμετείχαν ενεργά σε μια λαϊκή διαμαρτυρία απαιτώντας δικαιοσύνη για τους χιλιάδες αγνοούμενους, δολοφονημένους και βασανισμένους πολιτικούς κρατούμενους. Εκτός...
Του Φίλιππα Κυρίτση
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό 'Contact' Νο 4, τον Δεκέμβρη του 2002.
Ένα θέμα ταμπού για την ελληνική πραγματικότητα είναι το ζήτημα της αντίρρησης συνείδησης. Επειδή ο εξοστρακισμός του από κάθε είδους συζήτηση, πέραν κάποιων τυποποιημένων θέσεων των κομμάτων, έχει άμεση σχέση με την ελληνική ιστορία και με την ελληνική πολιτιστική και εθνική ταυτότητα, ένα άρθρο για την αντίρρηση συνείδησης, προκειμένου να είναι αντικειμενικό πρέπει να τοποθετείται και σε σχέση με την ελληνική ιστορία και με την πολιτιστική και εθνική ταυτότητα των κατοίκων αυτής της χώρας.
...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018