Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

03 Δεκεμβρίου 2013

Μια εισαγωγή

James Pendlebury (ZACF)

Επί δεκαετίες, ο εθνικισμός – των Αφρικανών ή των Αφρικάνερ – ήταν η κυρίαρχη ιδεολογία στη Νότια Αφρική. Παρέσυρε την εργατική τάξη σε μια “ενότητα” με τα αφεντικά και διαίρεσε τους εργάτες από τους συντρόφους τους εργάτες. Υποσχέθηκε ελευθερία, αλλά έφερε καταστολή. Υποσχέθηκε ψωμί και έφερε πείνα. Ο εθνικισμός μπορεί να παίξει έναν “προοδευτικό” ρόλο όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση ενός καταπιεστικού καθεστώτος, αλλά όταν βρίσκεται στην εξουσία γίνεται συνεχώς ένα όπλο ενάντια στην εργατική τάξη. Τα πογκρόμ του Μάη του 2008 αποτελούν την πιο πρόσφατη καταστροφή που έχει άμεση σχέση με τον εθνικισμό.

Αρκετοί θα πουν ότι ο αφρικανικός εθνικισμός του ANC (Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο) - ή του PAC ή της μαύρης συνείδησης – είναι η μόνη δύναμη απελευθέρωσης στη Νότια Αφρική. Το Κομμουνιστικό Κόμμα (SACP) ισχυρίζεται ότι είναι σοσιαλιστικό, αλλά συμμαχεί με το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο και διακηρύσσει ότι πρέπει να έχουμε “εθνική δημοκρατία” πριν μεταβούμε στο σοσιαλισμό. Αλλά πότε θα έρθει ο σοσιαλισμός; Πρέπει να περιμένουμε μέχρι να μας πουν οι ηγέτες.

Δεν χρειάζεται, όμως, να περιμένουμε. Υπάρχει μια διαφορετική απελευθερωτική παράδοση στη Νότια Αφρική, μια παράδοση που φέρνει τους εργάτες πιο κοντά στους άλλους εργάτες του υπόλοιπου κόσμου, αντί να μας διαιρεί.

Ο επαναστατικός διεθνισμός της εργατικής τάξης εμφανίστηκε στη Νότια Αφρική τον 19ο αιώνα, αλλά έγινε υπολογίσιμη δύναμη κατά τη δεκαετία του 1910. Αυτή την εποχή, το νοτιοαφρικανικό κράτος είχε μόλις δημιουργηθεί και τα όριά του δεν καθόριζαν και την εθνική ταυτότητα των κατοίκων του. Η εργατική τάξη, συγκεκριμένα, ήταν διεθνής. Λευκοί εργάτες ήσαν μετανάστες από περιοχές της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής και της Αυστραλίας, ενώ οι μαύροι εργάτες έρχονταν από όλα τα μέρη της Αφρικής για να εργαστούν στα χρυσωρυχεία του Γιοχάνεσμπουργκ. Υπήρχαν εθνικές διαφορές, αλλά ανάμεσα σε αρκετούς εργάτες αυτές οι διαφορές σπανίως συνέπιπταν με τα σύνορα μεταξύ των κρατών τα οποία είχαν τότε συγκροτηθεί από τον βρετανικό, γερμανικό και πορτογαλικό ιμπεριαλισμό.

Ο επαναστατικός διεθνισμός εισήχθη κυρίως από Ευρωπαίους μετανάστες, οι οποίοι έφεραν μαζί τους τις ιδέες του επαναστατικού αναρχισμού και του συνδικαλισμού, που ήταν τότε το κύριο επαναστατικό κίνημα των εργατών του κόσμου. Η πιο σημαντική οργάνωσή τους ήταν η International Socialist League (ISL – Διεθνής Σοσιαλιστική Ένωση), η οποία ιδρύθηκε στο Γιοχάνεσμπουργκ το 1915 ως αποτέλεσμα ενός κύματος μαχητικών απεργιών και εργατικής αντίστασης στο ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου τον προηγούμενο χρόνο. Αντιτιθέμενοι στον πόλεμο, οι συνδικαλιστές του Γιοχάνεσμπουργκ, όπως οι Bill Andrews, S.P. Bunting, Andrew Dunbar και Danid Ivon Jones, έδωσαν έμφαση στον διεθνισμό τους. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, ειδικά στη Νότια Αφρική ο διεθνισμός σήμαινε το πλησίασμα της πλειοψηφίας των εργατών, που ήσαν Αφρικμανοί, καθώς και των Ινδών και όλων των εγχρώμων, διαδικασία που θα μπορούσε να παίξει σημαντικό ρόλο στην πορεία προς την επανάσταση.

Αναγνώρισαν τον λευκό ρατσισμό ως το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη της μαχητικότητας των λευκών και ως ένα αβάσταχτο βάρος στις πλάτες των μαύρων εργατών.

Το 1917 έγινε μια σειρά πολιτικών συζητήσεων στο Γιοχάνεμπουργκ, ανάμεσα στην ISL και μαύρους εργάτες. Το αποτέλεσμα των...

Περισσότερα …