Your name

Ιστορία Διεθνούς Αναρχικού Κινήματος

05 Δεκεμβρίου 2013

Ruptures - UnionCommunisteLibertaire (UCL)

Συνοψίζοντας τη συμμετοχή μου

Έχω συμμετάσχει στο αναρχικό κίνημα τα τελευταία δέκα χρόνια. Πριν περάσω στον αναρχισμό, συμμετείχα για 5 ή 6 χρόνια στο ριζοσπαστικό κίνημα των αρχών της δεκαετίας του 1990, ένα μείγμα τροτσκισμού, αντιφασισμού και φοιτητικών αγώνων. Μετά από αρκετά χρόνια συμμετοχής στο UQAMκαι το MDE (MovementfortheRighttoEducation - Κίνημα για το Δικαίωμα στην Εκπαίδευση) καθώς και στο PAC (PoliticalActionCommittee - Πολιτική Επιτροπή Δράσης), συμμετείχα στη δημιουργία της ελευθεριακής ομάδας “Frayhayt” τον Σεπτέμβρη του 1999, και της CLACτον Μάρτη του 2000.

Έμαθα για την ύπαρξη της NEFAC (NorthEasternFederationofAnarchistCommunists– Βορειο-Ανατολική Ομοσπονδία Αναρχικών Κομμουνιστών) λίγους μήνες πριν από τη Σύνοδο Κορυφής της Αμερικής (SummitoftheAmericas) κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 2000, αν θυμάμαι καλά. Ομολογώ ότι ήμουν κάπως σκεπτικός για τις δυνατότητες επιτυχίας της. Πόσοι αναρχοκομμουνιστές θα μπορούσαν να υπάρξουν στο Κεμπέκ; Μια ντουζίνα; Όχι, πραγματικά, θα μπορούσε και να μην υπάρχει καν κάτι τέτοιο. Πρέπει να ειπωθεί ότι η εμπειρία μου από τη συμμετοχή μου στην CLACήταν - ας πούμε το λιγότερο - πολλά υποσχόμενη. Αυτό που θέλαμε ήταν να παίρνει μορφή μπροστά στα μάτια μας ένα μαζικό αντι-καπιταλιστικό κίνημα, καθοδηγούμενο από το κύμα της αντι-παγκοσμιοποίησης. Ήμασταν σε θέση να κινητοποιήσουμε χιλιάδες ανθρώπους, όχι μόνο στη βάση ασαφών συνθημάτων καταγγέλλοντας τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού (όπως συνέβη επί σειρά ετών), αλλά και στη βάση μιας σαφούς απόρριψης του καπιταλιστικού συστήματος από τα θεμέλια. Ακόμη καλύτερα, οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της αυτο-οργάνωσης και της λαϊκής εκπαίδευσης ήταν στο επίκεντρο αυτής της προσέγγισης. Αν και οι μήνες που προηγούνταν της Συνόδου Κορυφής αποτέλεσαν ένα συναρπαστικό (και αγχωτικό) διάστημα, η Διάσκεψη κυμάνθηκε στο ύψος των προσδοκιών μου. Είχα μια κάποια επίγνωση της συμμετοχής της NEFAC (1) σε αυτά τα γεγονότα, καθώς αναρχικοί και επαναστάτες όλων των ειδών αφθονούν στους δρόμους του Κεμπέκ.

Μετά τη Σύνοδο Κορυφής απογοητεύθηκα γρήγορα. Από τον Ιούνιο, πήγα με εκείνους οι οποίοι στο Κεμπέκ είχαν ανασυγκροτηθεί στη CASA (CommitteetoWelcometheSummitoftheAmericas - Επιτροπή Καλωσορίσματος της Συνόδου Κορυφής για την Αμερικανική Ήπειρο) και διοργάνωσαν ένα Σαββατοκύριακο προβληματισμού κοντά στο Valcartier. Περίπου τριάντα άτομα, κυρίως φοιτητές του Πανεπιστημίου Laval, συμμετείχαν στη συνέλευση αυτή. Παρά τις ενδιαφέρουσες συζητήσεις, δεν υπήρξε μια σαφής προοπτική που θα μπορούσε να συναχθεί από τη συνέλευση. Η Σύνοδος Κορυφής είχε ήδη περάσει και πολλοί από τους συμμετέχοντες θα εγκατέλειπαν σταδιακά τον ακτιβισμό. Η προοπτική αυτή – ή η έλλειψη προοπτικής – με προσέλκυσε δύσκολα. Δούλευα όλο και πιο τακτικά με την εφημερίδα "Rebelles” και νόμιζα ότι θα μπορούσε να συνεχιστεί η ύπαρξη των όρων μιας δυναμικής επιστροφής μου στο Κεμπέκ.

Δυστυχώς, η ομάδα που κυκλοφορούσε την “Rebelles” σταμάτησε και αυτή να υπάρχει αυτό το καλοκαίρι. Στράφηκα τότε στη μόνη οργάνωση που φαινόταν ικανή να διοργανώσει κάτι με προοπτική, και σύμφωνα με την οποία ένα κοινό σχέδιο – αυτό...

Περισσότερα …