Tom Brown
Όταν, το 1939, ο φασισμός θριάμβευσε στην Ισπανία και το ελευθεριακό κίνημα κατέρρευσε, πολλοί εγκατέλειψαν τις ελπίδες τους και αποχώρησαν από αυτό. Το κοινωνικό κλίμα ήταν επίσης ζοφερό, γιατί η Ισπανία ήταν όχι μόνο η τελευταία αλλά και η μόνη ελπίδα να ηττηθεί ο παγκόσμιος φασισμός. Και αν και αρκετοί μουρμούραγαν διάφορα ακατάλειπτα του στυλ «πάντα λέγαμε ότι δεν θα έπρεπε να αντισταθούμε στον φασισμό», ο κόσμος γνώριζε ότι τον ίδιο χρόνο ο πόλεμος θα ξεσπούσε και πάλι και δεκάδες εκατομμυρίων θα πέθαιναν θαμένοι στα ερείπια του πολιτισμού. Όλοι ήξεραν ότι αυτό ήταν η αρχή. Όμως κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τέλος.
Υπήρχαν συνδικαλιστές πριν και κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου του 1914-1918. Δεν ήταν πολλοί, αλλά η δουλειά τους στον κοινωνικό αγώνα ήταν τόσο σοβαρή, τόσο μεγάλη και τόσο κατάλληλη για τις ανάγκες των εργαζομένων που ο ταξικός εχθρός τους αριθμούσε σε εκατοντάδες χιλιάδες. Ήταν άνθρωποι της δράσης, άνδρες της πράξης, και λίγοι από αυτούς είχαν το χρόνο να γράψουν. Ο συνδικαλισμός ήταν το αντίθετο των κομμάτων, τα οποία φαίνεται να συνίστανται εξ ολοκλήρου από συγγραφείς και εμπόρους πολιτικής. Έτσι, όταν μας λένε «δείξτε μας τα βιβλία του συνδικαλισμού» δεν υπάρχει τίποτα να δείξουμε. Η διαρκής δουλειά τους είναι η ζωντανή σάρκα της ιδέας της εργοστασιακής επιτροπής, της συλλογικής διαχείρισης των καταστημάτων, απόψεις που έχουν αγγίξει σχεδόν κάθε χειρώνακτα και διανοητικά εργαζόμενο που γνωρίζει την αποτελεσματικότητά του.
Στο ερώτημα «τι έγινε όλη αυτή η δουλειά των συνδικαλιστών;» θα απαντούσαμε: «Όταν βλέπετε τη λαϊκή οργάνωση των εργαζομένων σε δράση, κάνοντας τους εργοδότες, τα αφεντικά των συνδικάτων και το Κράτος να προβληματίζονται.
Το μόνο πράγμα που αξίζει και απέμεινε από τους αγώνες και το έργο της Αριστεράς αυτού του αιώνα είναι το κίνημα των εργατικών αντιπροσώπων και των εργατικών επιτροπών. Οι βουλευτές και τα «κόμματα της εργατικής τάξης» δεν έχουν τίποτα να δείξουν παρά μόνο τους Wilson και Ramsay Mac.
Μέχρι το 1936 δεν υπήρχε αναγνωρίσιμο συνδικαλιστικό κίνημα στη Βρετανία, αν και η ιδέα εξακολουθούσε να υπάρχει και μεμονωμένοι συνδικαλιστές δρούσαν σε εργοστάσια, ορυχεία και σιδηροδρόμους. Ο αναρχισμός, επίσης, βρισκόταν σε άσχημη κατάσταση. Πράγματι κάθε ομάδα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με τον αόριστο όρο Αριστερά υπέφερε στα χέρια του Κομμουνιστικού Κόμματος, που λάμβανε ανελιπώς ρωσικό χρήμα. Έτσι μεγάλο μέρος της δράσης του κόμματος αυτού αφιερώθηκε στη συντριβή όλων των άλλων κινήσεων της Αριστεράς για να ανοίξει ο δρόμος στους μοναδικούς ιδιοκτήτες, το κόμμα του Λένιν. Το μεγάλο Βρετανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το κατάπιαν και στη συνέχεια το χώνευσαν, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα καταστράφηκε και οι πολυάριθμες ζωντανές τοπικές Σοσιαλιστικές Ομάδες κυνηγήθηκαν και συντρίφτηκαν μία προς μια. Μόνο η ILP παρέμεινε, αλλά αργότερα έπεσε θύμα του κοινοβουλευτισμού και των κομμουνιστικών ιντριγκών.
Το καλοκαίρι του 1936, όλοι όσοι παρέμεναν στο αναρχικό κίνημα στη Βρετανία ήταν η ομάδα γύρω από την παλαιά «Freedom» του Λονδίνου και η Jewish «Worker’s Friend» Group (Εβραϊκή Ομάδα «Φίλος των Εργατών»). Η «Freedom» ήταν πολύ παλιά οργάνωση και όλα τα μέλη της ήταν ηλικιωμένοι, έχοντας περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στην...
Την 1η Μαΐου 1920, ο επικεφαλής της Κομιντέρν Γκριγκόρι Ζινόβιεφ και ο Αμερικανός αναρχικός Αλεξάντερ Μπέρκμαν -ο συγγραφέας αρκετών καταγγελιών κατά του σοβιετικού καθεστώτος- μοιράστηκαν το βήμα σε μια συγκέντρωση στην Πλατεία Θυμάτων της Επανάστασης στην Πετρούπολη.
Γράφει ο Ντιμίτρι Ιβάνοφ σήμερα:
"Οι ηγέτες του διεθνούς αναρχικού κινήματος Έμμα Γκόλντμαν και Αλεξάντερ Μπέρκμαν επηρέασαν σημαντικά την αντίληψη ανά τον κόσμο για το Κομμουνιστικό καθεστώς στη Ρωσία, περιγράφοντάς το ως δικτατορικό, που καταπιέζει βίαια τους πολιτικούς του αντιπάλους, υπονομεύοντας έτσι το δημιουργικό πνεύμα της ρωσικής επανάστασης. Τα απομνηομονεύματά τους και τα άρθρα τους βασίστηκαν στις στενές γνωριμίες τους κατά την περίοδο...
1. Εβδομαδιαία εφημερίδα του Ισπανικού Τμήματος της Α’ Διεθνούς που αντικατέστησε την “La Solidaridad” (“Η Αλληλεγγύη”), στη Μαδρίτη το διάστημα 19 Ιούνη 1871 με 12 Απρίλη 1873, οπότε η έκδοση διέκοψε την κυκλοφορία της λόγω ιδεολογικών διαμαχών στο εσωτερικό της συντακτικής ομάδας. Αρχικά, είχε ταχθεί υπέρ της Διεθνούς αλλά από τον Νοέμβρη του 1871, με άρθρα του Mora, άρχισε να περνάει σταδιακά στο μαρξιστικό στρατόπεδο, κάτι που πίκρανε, αλλά και εξόργισε τους μπακουνικούς. Στην αρχική της προμετωπίδα διάβαζε κανείς: “Σοσιαλιστική Εφημερίδα Υπέρ της Διεθνούς”. Η αρχική εκδοτική ομάδα περιλάμβανε τους Lorenzo, Mesa, Iglesias, Pagés, Lafargue, Pauly και Engels (τον...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018