Black Flag Boricuas: Anarchism, Antiauthoritarianism, and the Left in Puerto Rico, 1897-1921 by Kirwin R. Shaffer. University of Illinois Press. 2013. 240 pages. $65
Του Rod Jackman*
Μια εργασία του Kirwin Shaffer που έχει πάρει τον τίτλο της από το χρώμα της σημαίας των αναρχικών και το νησί όπου οργανώθηκαν οι ριζοσπάστες: το Πουέρτο Ρίκο. Η μαύρη σημαία συμβολίζει την αλληλεγγύη με "εκείνους που έχουν υποφέρει τη μεγαλύτερη κακοποίηση από το κράτος, το κεφάλαιο και τη θρησκεία”. Ένα έργο βαθιά επηρεασμένο, στο οποίο ο Shaffer προσφέρει επίσης μια μελέτη που θα είναι προσβάσιμη στο ευρύ αναγνωστικό κοινό. Ο υπότιτλος, επίσης, καθορίζει τόσο το αντικείμενο όσο και την υπό μελέτηχρονική περίοδο: Ο αναρχισμός, ο αντιεξουσιασμός και η Αριστερά στο Πουέρτο Ρίκο, 1897-1921. Καλύπτει, ως εκ τούτου, το τέλος της ισπανικής αποικιοκρατίας (1898), τον κουβανικό πόλεμο για την ανεξαρτησία (1895-1898), τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), την Μεξικανική Επανάσταση (1910-1920) και τον αμερικανικό επεκτατισμό - όλες καίριες στιγμές της κοινωνικής ανάπτυξης της Καραϊβικής.
Είναι μια περίπλοκη στιγμή. Η ανάλυση του Shaffer εκτυλίσσεται κατά χρονολογική σειρά και καθηλώνει τον αναγνώστη στους αγώνες λίγων μεγάλων παραγόντων, όπως ο Santiago Iglesias Pantin και ο Juan Vilar, ο οποίος σάπισε στη φυλακή. Ο Iglesias είναι “ένας ξυλουργός από την Ισπανία, ο οποίος είχε συνεργαστεί με αναρχικές ομάδες στην Ισπανία και την Κούβα πριν από τη φυγή του από τη δεύτερη στα τέλη του 1896 καθώς οι αποικιακές Αρχές ενέτειναν την καταστολή τους”. Μια προβληματική φυσιογνωμία, ο Iglesias ανάλογα με το ποια χρονική στιγμή τον συναντήσετε: τη μια μπορεί να ασπάζεται τις αναρχικές απόψεις, την άλλη εγκρίνει την εκλογική πολιτική. Τελικά, θα κερδίσει μια έδρα στη Γερουσία του Πουέρτο Ρίκο το 1917. Προς μεγάλη δυσαρέσκεια πολλών αναρχικών, ευθυγραμμίστηκε την FLT (Ελεύθερη Ομοσπονδία Εργαζομένων) και την Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL), υποστηρίζοντας τον Μεγάλο Πόλεμο.
Αν και ο συγγραφέας αγκυλώνει τους αναγνώστες στη δράση λίγων συναρπαστικών προσωπικοτήτων, το βιβλίο δεν ασπάζεται τη θεωρία κάποιας αυθεντίας. Μάλλον το αντίθετο, το όλο έργο είναι μια υλιστική ανάλυση της περιόδου εκείνης. Το νησί μόλις εμφανιζόταν να ξεφεύγει από το να είναι μια αγροτική κοινωνία. Η μεγάλης κλίμακας εκβιομηχάνιση θα επιταχυνθεί στο γύρισμα του αιώνα, καθώς οι αμερικανικές εταιρείες απορρόφησαν την καπνοβιομηχανία. Σε κάθε καμπή της ιστορίας του νησιού, ο Shaffer διασαφηνίζει τις συνθήκες που αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι - ιδιαίτερα οι πλέον καταπιεσμένοι.
Πώς μπορεί κάποιος να οργανώσει τους εργαζόμενους οι οποίοι είναι κυρίως αναλφάβητοι; Οι αναρχικοί ανέπτυξαν δύο κύριες μεθόδους. Η μια ήταν η μέθοδος του επαγγελματία αναγνώστη, του λέκτορα που κρατούσε τους εργαζόμενους ενημερωμένους. "Ο αναγνώστης/λέκτορας διαβάζει ό,τι επιλέγουν οι εργαζόμενοι, συνήθως εφημερίδες, μυθιστορήματα, φυλλάδια, και διηγήματα. Με αυτόν τον τρόπο, οι εργαζόμενοι ήρθαν σε επαφή με φιλελεύθερες και ριζοσπαστικές κριτικές της κοινωνίας, έτσι όπως αυτές εκφράζονταν σε αυτές τις εκδόσεις”. Ένας τομέας μικρής κλίμακας, οι εργαζόμενοι στα πούρα, ήταν από τους πρώτους που θα βιομηχανοποιούνταν.
Η άλλη μέθοδος που ανέπτυξαν οι αναρχικοί ήταν η πολιτιστική παραγωγή και αποτέλεσε τη δεύτερη καινοτομία. Ο Shaffer προσδιορίζει μια σειρά τέτοιων δραστηριοτήτων που περιλαμβάνουν θεατρικές παραστάσεις, ομάδες δράματος, ποίηση, πεζογραφία, non-fiction και δημοσιογραφία. Τα CES (Centro...
Ίσως το πιο ισχυρό αναρχοκομμουνιστικό κίνημα στον κεντρικό Καύκασο υπήρξε στην πόλη Μπακού. Ο συνολικός αριθμός των αναρχικών κομμουνιστικών εργαζομένων στο Μπακού έφθασε τα 2.500 άτομα. Αποτέλεσαν ένα από τα πλέον σημαίνοντα πολιτικά ρεύματα του προλεταριάτου στα εργοστάσια.
Η εθνοτική σύνθεση των αναρχικών ήταν πολυποίκιλη, καθώς υπήρχαν Αρμένιοι, Ρώσοι, Εβραίοι, Αζέροι και εκπρόσωποι πολλών άλλων εθνοτήτων.
Εκτός από τις δύο κύριες αναρχικές οργανώσεις την "Αναρχία" και την "Διεθνή", υπήρχαν και άλλες μικρότερες αυτόνομες ομάδες, ιδίως οι αναρχικές ομάδες του Αζερμπαϊτζάν (“Kochi”). Οι αναρχικές αυτές ομάδες έδρασαν στο Μπακού στη Ρωσία, τα πρώτα...
Του Andrew Flood
Ως αναρχικοί πιστεύουμε ότι τα αφεντικά θα αντισταθούν σε μια επανάσταση, οπότε προκύπτει ότι δεχόμαστε την ανάγκη μιας ένοπλης δύναμης για να υπερασπιστεί την επανάσταση. Αλλά οι αναρχικοί αντιτίθενται επίσης στο μιλιταρισμό, που περιλαμβάνει τακτικούς στρατούς που ελέγχονται από το κράτος μέσω των αξιωματικών, οι οποίοι έχουν ειδικά προνόμια όπως επιπλέον μερίδες, καλύτερα τρίμηνα, χαιρετισμό, κ.λπ. Έτσι, λοιπόν, ποια εναλλακτική λύση προτείνουν οι αναρχικοί;
Οι αναρχικοί υποστηρίζουμε τις πολιτοφυλακές όπου οι αξιωματικοί εκλέγονται και είναι ανακλητοί, όπου η πειθαρχία είναι προϊόν συμφωνίας από όλους σε κάθε μονάδα. Αυτό δεν είναι απλώς μια θεωρία, αλλά έχει τεθεί σε...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018