ΓΚ
Είναι μια προσπάθεια καταγραφής αν και ελλιπής για την παρουσία του φασισμού την πρώιμη καραμανλική περίοδο, όπως και την ανάδυση της "θεωρίας" του αριστεροχουντισμού (των δυο άκρων της εποχής). Δίπλα σε αρκετά βιβλία, το αρχείο του περιοδικού ΑΝΤΙ (1974-1980) ήταν πολύτιμο. Επιφυλλάσομαι να στείλω αναλυτική αποδελτίωσή του για την περίοδο αυτή. Ευχαριστώ το ιντιμέντια αλλά και όσους αναγνώστες ενδιαφερθούν να διατυπώσουν τις παρατηρήσεις τους.
Η παρουσία του φασιστικού παράγοντα στην πρώιμη ελληνική μεταπολίτευση και η επανεμφάνιση της θεωρίας των δυο άκρων, «ως αριστεροχουντισμός»
«Η μεταπολίτευση του 1974 όχι μόνο δεν έφερε στη χώρα την πραγματική δημοκρατία, αλλά άφησε αναλλοίωτες τις «παρακαπιταλιστικές» κοινωνικοοικονομικές δομές του παρελθόντος, με αποτέλεσμα κάθε πισωγύρισμα να είναι δυνατό… Ο τρόπος που έγινε η μεταβίβαση της εξουσίας εμπεριείχε το στοιχείο του συμβιβασμού… επηρέασε αποφασιστικά τις εξελίξεις που ακολούθησαν… εμπόδισε την ολοκληρωτική εκκαθάριση του μηχανισμού άσκησης της εξουσίας από τα φιλοδικτατορικά στοιχεία, με συνέπεια όχι μόνο να καθυστερήσει η εκδημοκράτιση, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις, δεν επέτρεψε να γίνει η αρχή για μια τέτοια εξέλιξη. Ο Κων. Καραμανλής απλά "πειθάρχησε" τις ένοπλες δυνάμεις, χωρίς να τις κάνει ακίνδυνες. Ο στρατός όχι μόνο δεν έχει εκδημοκρατιστεί, αλλά δεν άρχισε καν η διαδικασία εκδημοκράτισης… Με τον τρόπο που έγινε η παράδοση της εξουσίας και η εκλογή των δυνάμεων στις οποίες παραδόθηκε, δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967... Αλλαγή έγινε μόνο στον τομέα των τυπικών μορφών άσκησης της εξουσίας, ενώ διατηρήθηκαν τα στεγανά και η διάσταση κράτους και κοινωνίας που χαρακτήριζαν τη μεταπολεμική ζωή του τόπου. Το σύστημα που εγκαθιδρύθηκε, ύστερα από την 24η Ιουλίου 1974, είναι ένα καθεστώς κρατικού πατερναλισμού, με κατοχυρωμένες τις νομικές δυνατότητες αυταρχικής του εξέλιξης, που ενισχύονται ακόμα περισσότερο, με τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας»
Παύλος Μπακογιάννης, «Ανατομία της ελληνικής πολιτικής», εκδ. Παπαζήση 1977
Η ΓΕΦΥΡΟΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ
Η πρώτη κυβέρνηση εθνικής ενότητας ήταν ουσιαστικά μια γέφυρα μεταξύ του κοινοβουλευτικού καθεστώτος και της χούντας. Η Ελλάδα έχοντας απομακρυνθεί από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω συγκυρίας με το κυπριακό έμπαινε σε νέα εφαρμογή της πολιτικής και στρατιωτικής κηδεμονίας από τις ΗΠΑ, παζάρευε την οικονομική εξάρτηση με την ΕΟΚ και σταθεροποιούσε τη θέση της στο δυτικό στρατόπεδο. Το καθεστώς της χούντας που ήταν ο αναπόφευκτος συνδυασμός της δράσης των ΗΠΑ σε συγκυρίες έντασης και αναβάθμισης της δράσης της αριστεράς και παράλληλα διχασμού του κυρίαρχου πολιτικού κόσμου, εκπροσώπου της αστικής τάξης, ήταν παρελθόν με κυριότερο ζήτημα το κυπριακό. Οι διεθνείς καταγγελίες στο Συμβούλιο της Ευρώπης και οι καταγγελίες για τη λατινοαμερικανοποίηση της Ελλάδας όπως και η χουντική δράση στην Κύπρο κατέστησαν τη χούντα έναν ανάξιο λόγου διεθνή παράγοντα όσον αφορά στην συνέχιση της ενίσχυσής της. Ο Στρατός σε μια κατάσταση διεθνούς ύφεσης του ψυχρού πολέμου, έμπαινε σε νέα ρότα πολιτικής αξιοποίησής του ως παράγοντα απορρόφησης στρατιωτικού υλικού και προμηθειών σε όπλα...
“Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”
Ημερήσια εφημερίδα των Επαναστατικών Ανταρτών της Ουκρανίας (Μαχνοβίτες)
Τεύχος 28, Πέμπτη, 20 Νοεμβρίου 1919
"Αγρότες και εργάτες! Με βάσανα και θάνατο γεννιέται η νέα νίκη της εργατικής τάξης σε βάρος του κεφαλαίου. Οι χειρότεροι από τους εχθρούς μας - οι φέροντες τις χρυσές επωμίδες Ντενικινιστές - βρίσκονται στις τελευταίες τους ανάσες. Είναι καθήκον του καθένα από εμάς να ολοκληρώσουμε την οριστική κατάρρευση των πομέσνικων [γαιοκτήμονες] - τους Ντενικινιστές. Αφήστε το τσεκούρι, το μαχαίρι και το σφυρί να αστράψουν στα χέρια μας καθώς χτυπάμε ανελέητα τα κεφάλια των παλιών μας εχθρών - των πομέσνικων και των υπηρετών τους. Ας ενταχθούνμε...
Ο Isaak Geraikovich Tarasiuk (1898–?) ήταν Ρώσος αναρχοσυνδικαλιστής από το 1917. Τον Ιανουάριο του 1918, ως μέλος μιας αναρχικής στρατιωτικής μονάδας, συμμετείχε στην επιτυχημένη εξέγερση στην Οδησσό κατά των δυνάμεων της Εθνικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Κατά τον επακόλουθο εμφύλιο πόλεμο (1918-1921), ήταν ενεργός στο αναρχικό υπόγειο κίνημα στην Οδησσό, κατά των Λευκών και των Ερυθρών.
Το 1929, ο Tarasiuk συνελήφθη για προπαγάνδα μεταξύ φοιτητών στα πανεπιστήμια της Οδησσού. Αυτή ήταν η εποχή που οι αναρχικές ομάδες στην πόλη διαλύθηκαν οριστικά. Στη συνέχεια στάλθηκε εξόριστος διαδοχικά στο Veliky Ustyug (στη βόρεια Ρωσία), το Voronezh και το Kostanay (στο Καζακστάν). Παρά...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018