Σχόλιο της σύνταξης:
Αυτή η ανοιχτή επιστολή – ντοκουμέντο – από τον Καμίλλο Μπερνέρι στην Φρεντερίκα Μοντσένυ1 σταλμένη τον Απρίλη του 1937 ίσος να παρουσιάζετε για πρώτη φορά σε ψηφιακή μορφή, προερχετε από το σπάνιο βιβλίο του Ντανιέλ Γκερέν με τίτλο “ούτε θεός,ούτε αφέντης” που εκδόθηκε το 1976 από της εκδ. Σπηλιώτη.
Η επιστολή στην ουσία δεν απευθύνετε μόνο στην αναρχικιά υπουργό Μοντσένυ αλλά σε όλους αυτούς τους αναρχικούς/ες που επέλεξαν έναν συμβιβασμό με τους εξουσιαστές, με το σκεπτικό ότι προέχει ο αγώνας ενάντια στον φασισμό έναντι της κοινωνικής επανάστασης και μετά βλέπουμε, το αντιφασιστικό μέτωπο στο οποίο συμμετείχαν και οι αναρχικοί θα αποτελούσε τελικά την ταφόπλακα της κοινωνικής επανάστασης, ο Μπερνέρι προειδοποίησε (δείτε και την θέση του για το Μαρόκο που ήταν πολύ σημαντική, και σήμερα ονομάζετε γεωπολιτική). Η επιστολή αυτή μετά από λίγο δημοσιεύτηκε και στην εφημερία που έβγαζε ο Μπερνέρι. Ο Μπερνέρι εναντιώθηκε σφοδρά στην συμμετοχή των αναρχικών στην κυβέρνηση και ήταν μια από της αιτίες που δολοφονήθηκε από τους σταλινικούς.
Κατά τις ημέρες που το σταλινικό Κομμουνιστικό Κόμμα («Partido Comunista de España», PCE) με τα διάφορα παρακλάδια του (λ.χ. «Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα Καταλωνίας», «Partit Socialista Unificat de Catalunya», PSUC) προέβαινε σε εξόντωση των έως τότε συναγωνιστών του τροτσκιστών, αναρχοσυνδικαλιστών και αναρχικών, ο Μπερνέρι μπήκε και αυτός στο στόχαστρο των κομμουνιστών. Στις 5 Μαϊου 1937, ομάδα 12 ενόπλων με τα κόκκινα περιβραχιόνια του PSUC εισέβαλε στο σπίτι του στην Βαρκελώνη, τον συνέλαβε μαζί με τον επίσης αναρχικό Μπαρμπιέρι (Francisco Barbieri, 1895 – 1937) και τους εκτέλεσε κάπου κοντά στο κυβερνείο («Generalitat de Catalunya») της πόλης. Τα σώματά τους βρέθηκαν και περισυλλέχθηκαν το βράδυ της ίδιας ημέρας, διάτρητα από σφαίρες.
Ανοιχτή επιστολή στην Φρεντερίκα Μοντσένυ
Αγαπητή μου συντρόφισσα.
Είχα σκοπό να γράψω σε όλους εσάς τους συντρόφους υπουργούς, αλλά μόλις πήρα την πένα στο χέρι, αυθόρμητα έγραψα μόνο σε σένα και δεν θέλησα να εναντιωθώ σε αυτό το ενστικτώδικο σπρώξιμο.
Ότι δεν είμαι πάντοτε σύμφωνος μαζί σου δεν σου προξενεί έκπληξη ούτε σε ερεθίζει. Και εσύ δείχτηκες ότι είχες ξεχάσει τις κριτικές που σχεδόν πάντοτε υπήρξαν σωστές, γιατί είναι ανθρώπινο να τις θεωρείς σαν άδικες και υπερβολικές. Αυτό σε ανεβάζει πολύ στα μάτια μου και είναι μάρτυρας της αναρχικής φύσης του πνεύματός σου. Είναι μια βεβαιότητα αυτό πού συμψηφίζει τις ιδιομορφίες τις ιδεολογικές πού έχεις εκδηλώσει συχνά στα άρθρα με το πολύ προσωπικό σου στυλ και στους λόγους σου τούς θαυμαστά εύγλωττους.
Δεν μπόρεσα να αποδεχτώ ήσυχα την ταυτότητα την βεβαιωμένη από εσένα μεταξύ του αναρχισμού του Μπούνιν και του ομοσπονδιακού ρεπουμπλικανισμού του Πίν Μαργκάλλο.2 Δεν σε συγχωρώ πού έγραψες «ότι στη Ρωσία, δεν υπήρξε ο Λένιν ο αληθινός οικοδόμος της Ρωσίας, αλλά ο Στάλιν, πνεύμα δημιουργικό, κλπ.». Και χειροκρότησα την απάντηση του Βολίν,3 στην «Ελεύθερη Γη», για τις εντελώς ανακριβείς θέσεις σου πάνω στο ρωσικό αναρχικό κίνημα.
Αλλά εδώ δεν πρόκειται να σου μιλήσω γι’ αυτό. Γι’ αυτά και για άλλα πολλά πράγματα ελπίζω να σου μιλήσω άμεσα κάποια ημέρα. ’Αν απευθύνομαι σε σένα, δημόσια, είναι για θέματα πάρα πολύ πιο σοβαρά, για να σου θυμίσω...
Ο Giuseppe Ciancabilla γεννήθηκε στην Ρώμη το 1872 και πέθανε μόλις τριάντα δύο χρονών σε νοσοκομείο του Σαν Φραντσίσκο, στις Η.Π.Α.
Το 1890 και σε ηλικία δεκαοκτώ χρονών, η βαθειά του επιθυμία να συμβάλει στην απελευθέρωση των καταπιεσμένων λαών τον οδηγεί στην κεντρική και βόρεια Ελλάδα, όπου και θα πολεμήσει ενάντια στον τουρκικό ζυγό. Παράλληλα έχει και την ιδιότητα του ανταποκριτή της εφημερίδας «Avanti!» (Εμπρός!), στην οποία θα δημοσιευτούν οι αξιομνημόνευτες καταγγελίες του ενάντια στους «παριστάνοντες τους σπουδαίους και ήρωες» σοσιαλιστές και σε όλους όσους επωφελήθηκαν από τις επιτυχίες της κοινωνικής επανάστασης.
Στον ελλαδικό χώρο, ο Ciancabilla θα δράσει με την ομάδα...
Ο Αναρχισμός δεν είναι πια νεαρός κι ίσως είναι η ώρα να αναρωτηθούμε γιατί, με όλη αυτή την ενέργεια που ξοδεύουμε για την προπαγάνδισή του, δε διασπείρεται γρηγορότερα. Ακόμα κι εκεί όπου η τοπική δραστηριότητα είναι μεγαλύτερη, τα αποτελέσματα είναι περιορισμένα, ενώ τεράστιες ζώνες επιρροής είναι ακόμα αδύνατο να αγγιχτούν έστω και λίγο. Στο πλαίσιο αυτού του ζητήματος, δε θα ασχοληθώ με το πρόβλημα του συνδικαλισμού, ο οποίος, απορροφώντας τόση ενέργεια Αναρχικών και συμπαθούντων, δεν μπορεί να θεωρηθεί πως καθαυτός προωθεί την υπόθεση της ορθότητας του Αναρχισμού, ανεξάρτητα από τα πλεονεκτήματα που έχει. Θα προσπαθήσω επίσης να μην επαναλάβω τι...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018