Αυτό που ακολουθεί είναι μια μορφή χρονικού κάποιων από τις δράσεις που ανέλαβαν αναρχικές γυναίκες στη Λατινική Αμερική, στο διάστημα μεταξύ 1884 και 1940. Το χρονικό δεν είναι εξαντλητικό αλλά χρήζει περαιτέρω έρευνας.
1884
Ουρουγουάη: Η εφημερίδα “Lucha Obrera” («Εργατικός Αγώνας») ζητεί την ίδρυση τμήματος γυναικών στο Διεθνή Σύνδεσμο Εργατών στο Μοντεβιδέο.
1895
Αργεντινή: Στο Μπουένος Άιρες κυκλοφορεί το φυλλάδιο με τίτλο “Propaganda anarquista entre las mujeres” («Αναρχική Προπαγάνδα Μεταξύ Γυναικών») με την υπογραφή της Ιταλίδας ελευθεροσκεπτικίστριας Ana Maria Mozón, προωθώντας ιδέες όπως ο ελεύθερος έρωτας, η οικογένεια, η εκμετάλλευση της παραγωγής και οι διάφορες μορφές βίας (συζυγική, ξυλοδαρμός, ψυχολογικός εκφοβισμός κλπ). «Επιδιώκουμε την απελευθέρωση από τη λαγνεία του εργοδότη που μας εκμεταλλεύεται, από τις μαντείες του ιερέα που γεμίζει τα κεφάλια μας με δεισιδαιμονίες, την εξουσία του συζύγου που μας κακομεταχειρίζεται». Το κείμενο του φυλλαδίου αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα “La Questione Sociale” («Το Κοινωνικό Ζήτημα»).
1896
Αργεντινή: Κυκλοφορεί η εφημερίδα “La Voz de la Mujer” («Η Φωνή της Γυναίκας»), αλλά σταματά να εκδίδεται το 1897. Η εφημερίδα ήταν μια πλατφόρμα αναρχοκομμουνιστικών αντιλήψεων που κυκλοφορούσαν μεταξύ των γυναικών που εργάζονταν, ως επί το πλείστον, στο Μπουένος Άιρες, τη Λα Πλάτα και το Ροζάριο. Η πρώτη έκδοση χαιρετίστηκε με εχθρότητα από ορισμένους αναρχικούς κύκλους που περιέγραφαν τις συντάκτριές της ως «πικρές γλώσσες και πένες», εξαιτίας των επιθέσεων που εκτόξευαν σε στάσεις που είναι ασύμβατες με τον αναρχισμό όταν πρόκειται για ζητήματα ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών.
1898
Αργεντινή: Η Ουρουγουανή αναρχική Βιρτζίνια Μπολτέν (Virginia Bolten) τίθεται επικεφαλής της πρώτης πορείας που έγινε ποτέ στο Ροζάριο της Αργεντινής για την 1η Μαΐου. Έφερε μια κόκκινη σημαία με την μαύρη επιγραφή «Πρώτη Μαΐου. Παγκόσμια Αδελφότητα. Εμείς οι εργαζόμενοι του Ροζάριο τηρούμε τις διατάξεις της Διεθνούς Επιτροπής Εργασίας στο Παρίσι». Είναι η μόνη γυναίκα που απευθύνεται στο πλήθος.
1900
Ουρουγουάη: Η ισπανογεννημένη Belén de Sárraga, δασκάλα και δημοσιογράφος, αποφασίζει να εγκατασταθεί στην Ουρουγουάη, εκτιμώντας ότι εκεί θα μπορέσει να συνεχίσει το έργο της χωρίς παρέμβαση, λόγω των φιλελεύθερων πολιτικών της κυβέρνησης με επικεφαλής τον José Battle y Ordóñez.
1901
Μεξικό: Στο Guanajuato εμφανίζεται η πρώτη έκδοση της εφημερίδας “Vesper”. Εκδίδεται από τη Μεξικάνα επαναστάτρια και αναρχική δημοσιογράφο Juana Belén Gutiérrez de Mendoza, με σκοπό την καταπολέμηση της δικτατορίας του Porfirio Díaz. Παρά τις διάφορες διακοπές της κυκλοφορίας της εξαιτίας κλεισίματος, η εφημερίδα επιβιώνει μέχρι το 1936. Όλα αυτά τα χρόνια, η Juana Belen υπόκειται σε πολιτική παρενόχληση και φυλάκιση.
Αργεντινή: Σημαντικός αριθμός συνδικαλιστικών οργανώσεων που συνδέονται με την αναρχικών τάσεων FORA (Περιφερειακή Ομοσπονδία Εργατών Αργεντινής) υποστηρίζουν το σύνθημα «Ίση αμοιβή για ίση εργασία”.
Ουρουγουάη: Συνδικαλιστικές οργανώσεις σχηματίζονται από γυναίκες που εργάζονται σε υπηρεσίες πλυντηρίου, σιδερώματος, αλλά και στην καπνοβιομηχανία.
1902
Περού: Η αναρχική επιθεώρηση “La Idea Libre” («Η Ελεύθερη Ιδέα») εγκαινιάζει ένα γυναικείο τμήμα, το οποίο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων άρθρων, κείμενα από Αμερικανές σουφραζέτες.
Αργεντινή: Ιδρύεται η ομάδα "Las Libertarias” («Οι Ελευθεριακές»), προσφέροντας εναλλακτικές προτάσεις αντίστασης...
Του Dmitry Ivanovich Rublyov*
Κάποιοι ερευνητές, ακολουθώντας γενικά τη σοβιετική ιστοριογραφική παράδοση των δεκαετιών του 1960-1980, βλέπουν τη δεκαετία του ’20 σαν μια περίοδο κρίσης και παρακμής του αναρχικού κινήματος στο γεωγραφικό χώρο της ΕΣΣΔ. 1 Σύμφωνα με έργα άλλων συγγραφέων και τα έγγραφα που δημοσιεύθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με αρχές της δεκαετίας του 2000, υπάρχουν αποδείξεις ότι ο αγώνας των αναρχικών οργανώσεων σε πολλές περιοχές της ΕΣΣΔ συνεχίσθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 σε συνθήκες καταστολής και παρανομίας. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, οι αναρχικοί αποπειράθηκαν να ξαναστήσουν τις οργανώσεις που προηγουμένως...
Ο Ντέιβιντ Νίκολ είναι μία από τις αινιγματικές φιγούρες της ιστορίας του αναρχισμού στη Βρετανία. Υπέφερε, όπως τόσοι πολλοί, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι πράξεις του αντικατόπτριζαν τις πεποιθήσεις του.
Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του έζησε σε μεγάλη φτώχεια, επειδή όντας ένας από τους πεπεισμένους εκείνους αναρχικούς που βοήθησαν αποφασιστικά να συγκροτηθεί ένα δυναμικό εργατικό κίνημα στη Βρετανία, στοχοποιήθηκε τόσο από τους εργοδότες και τις αστυνομικές αρχές που είχε ως αποτέλεσμα να πεθάνει από την πείνα.
Ο ίδιος έγραψε τις μπροσούρες “Life in English Prisons” και “The Walsall Anarchists”, που ήταν από τις πρώτες μπροσούρες που κυκλοφόρησαν από την...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018