Κείμενο εισήγησης της Ελευθεριακής Λέσχης Βόλου σε σχετική εκδήλωση (23 Νοέμβρη 2019). Αρχικά προβλήθηκε το ντοκιμαντέρ "Η ζωή και το έργο του ελευθεριακού παιδαγωγού Fransisco Ferrer" και ακολούθησε συζήτηση με θέμα : Ελευθεριακή εκπαίδευση και ελευθεριακά σχολεία.
«Όσο πιο πειθήνια τα δοχεία αφήνονται να γεμιστούν από το δάσκαλο, τόσο καλύτεροι μαθητές είναι. Όσο πιο καλά τα γεμίζει, τόσο καλύτερος δάσκαλος είναι.» Πάολο Φρέιρε, Η εκπαίδευση υποφέρει από την αρρώστια της αφήγησης.
«…Οι κυβερνήτες έλεγχαν πάντα την εκπαίδευση του λαού…, γνωρίζοντας καλύτερα απ’ όλους τους υπόλοιπους ότι η εξουσία τους βασίζεται σχεδόν ολοκληρωτικά στο σχολείο και έτσι επιμένουν να διατηρούν το μονοπώλιό τους σε αυτό». Για τον Φερρέρ το σχολείο ήταν «όργανο της εξουσίας στα χέρια της κυρίαρχης τάξης. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί τα σχολεία για να παράγει πιστούς σ’ αυτήν πολίτες, η Εκκλησία για να παράγει πιστούς ενορίτες, οι βιομήχανοι για να παράγουν υπάκουους εργάτες». Η ελευθερία στην παιδεία σημαίνει ελευθερία από την εξουσία των δασκάλων, από την Εκκλησία και το κράτος. «Κάτω από τις σημερινές συνθήκες», έγραφε ο Φερρέρ, «ο δάσκαλος είναι απλώς όργανο της αστικής τάξης, εκπαιδεύοντας ανθρώπους να υπακούουν, να πιστεύουν και να σκέφτονται ανάλογα με τα κοινωνικά δόγματα που μας κυβερνούν. Σαν το στρατό και την αστυνομία, ο δάσκαλος επιβάλλει, βιάζει και χρησιμοποιεί βία. Ο πραγματικός παιδαγωγός είναι ο άνθρωπος εκείνος που δεν επιβάλλει τις ιδέες και τα δημιουργήματα του μυαλού του στο παιδί, αλλά αυτός που προωθεί τις ενέργειες του παιδιού. Αντιδρώντας στην παράδοση του στρατού που κάνει μαθήματα γυμναστικής στους εκπαιδευόμενους, με ένα συνδυασμό επανάληψης και τιμωρίας, που καταστρέφει τη φαντασία και αναχαιτίζει τη φυσική ανάπτυξη του κόσμου, η παιδεία πρέπει να είναι μια αυθόρμητη και δημιουργική πράξη».
Γιατί τα παραπάνω, που ειπώθηκαν ένα αιώνα πριν, παραμένουν επίκαιρα στο σήμερα;
Από την αρχή της λειτουργίας του κράτους, η εκπαίδευση αποτελεί έναν από τους βασικούς του μηχανισμούς. Στο σχολείο τα παιδιά μαθαίνουν να υπακούν, να πειθαρχούν σε ένα μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης χρήσιμο για την ικανοποίηση των αναγκών κράτους και κεφαλαίου. Τα παιδιά εκπαιδεύονται να είναι παραγωγικά, πειθήνια, ανταγωνιστικά, χαρακτηριστικά που «χρειάζεται» ένα άτομο, προκειμένου να πληροί τις προϋποθέσεις και τα πρότυπα ενός «σωστού» εργαζόμενου, πολίτη, στρατιώτη. Στην σημερινή εκπαίδευση η βαρύτητα δεν δίνεται στην ολική ανάπτυξη του ανθρώπου αλλά στην προετοιμασία για την «σωστή» λειτουργία του ατόμου μέσα στο κοινωνικό μοντέλο που έχει θεσπίσει η κυριαρχία. Το σημερινό κυρίαρχο μοντέλο εκπαίδευσης έχει τεκμηριωθεί πάνω σε θεωρίες διάφορων αναπτυξιακών ψυχολόγων, που ορίζουν ποιος είναι ο «σωστός» τρόπος ώστε ένα παιδί να μάθει να συμπεριφέρεται «σωστά», να αναπτύσσει τις γνωστικές του ικανότητες και να είναι αποδοτικό. Σε αυτό το μοντέλο βασικό εργαλείο είναι η ανταμοιβή και η τιμωρία. Η ανταμοιβή μέσω επαίνων, βαθμολόγησης, επιβράβευσης δίνει «κίνητρα» στα παιδιά να συνεχίζουν τη «σωστή» συμπεριφορά και απόδοση στη διαδικασία μάθησης, ενώ η τιμωρία – σε όποια της μορφή – τους δίνει το αντικίνητρο να παρεκλίνουν από την κυρίαρχη θεσπισμένη κανονικότητα.
Σωστό θεωρείται οτιδήποτε αναπαράγει τα κυρίαρχα πρότυπα. Πρόκειται για πρότυπα που αναπαράγουν τις σχέσεις εξουσίας και την υποταγή σε αυτές, πατριαρχικά μοντέλα δόμησης της υπάρχουσας κοινωνίας όπου τα αγόρια...
Η Lola Ridge υπήρξε κοντινή φίλη της Emma Goldman και άλλων γνωστών αναρχικών καθώς και γνωστών συγραφέων και ποιητών όπως των William Carlos Williams, Kenneth Rexroth και Marianne Moore. Σε αντίθεση με αρκετούς ριζοσπάστες συγγραφείς του καιρού της είχε ιδίαν αντίληψη και αυθντική εμπειρία από τη ζωή της εργατικής τάξης, την οποία απέκτησε από νεαρή ηλικία κατά τη διάρκεια της παραμονής της στα χωριά και τις μικρές κωμοπόλεις των ανθρακωρύχων στις δυτικές ακτές της Νέας Ζηλανδίας. Αλλά, πάνω από όλα, αφιερώθηκε στη σύνδεση της avant-garde λογοτεχνίας με την πολιτικήη δράση.
Γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1873, όταν ο πατέρας της ήταν...
Το 1930 η FAUD (η αναρχοσυνδικαλιστική ομοσπονδία Ελεύθερη Ένωση Εργατών Γερμανίας) δέχθηκε πρόσκληση από τον Otto Strasser, στέλεχος του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος (δηλαδή το ναζιστικό κόμμα), για μια σειρά συζητήσεων. Ήταν μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για τους συνδικαλιστές και ο Fritz Kater πρότεινε ότι ο Ρούντολφ Ρόκερ θα έπρεπε να τους αντιπροσωπεύει.*
Ο Otto Strasser ανήκε σε μια ομάδα στο Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα που διέφερε από πολλές απόψεις από την επικρατούσα τάση του Χίτλερ. Πράγματι, οι διαφωνίες του Strasser με τον Χίτλερ οδήγησαν στην απομάκρυνσή του από το κόμμα τον Ιούνιο του 1930. Μετά την απέλαση του, ίδρυσε την οργάνωση «Επαναστάτες...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018