*Το παρόν κείμενο γράφτηκε από τον Δ.Τ. στις 25 Γενάρη 1985, στο πλαίσιο της εσωτερικής δουλειάς της τότε Αναρχικής Οάδας «Διεθνιστής» (της Αθήνας - καμία οργανωτική σχέση με την ομάδα που κυκλοφορούσε την ομώνυμη αναρχική εφημερίδα στον Πύργο Ηλείας σχεδόν την ίδια περίοδο). Το κείμενο μένει έως τώρα ανέκδοτο και θα συμπεριληφθεί σε μια μεγαλύτερη εργασία. Δημοσιεύεται εδώ έτσι όπως γράφτηκε τότε, χωρίς καμία παρέμβαση.
«Εκείνο που χωρίζει τους αναρχικούς σήμερα στην Ελλάδα σε δύο τάσεις είναι το ζήτημα της οργάνωσης. Υπάρχουν αυτοί που είναι υπέρ της οργάνωσης κι αυτοί που είναι ενάντιά της.
Όμως αυτό που είναι καθ’ όλα θλιβερό, είναι η έντεχνη και στείρα πολεμική των δεύτερων ενάντια στους πρώτους, που προσπαθούν να φέρουν όσο το δυνατόν πιο κοντά την πραγμάτωση της οργάνωσης με την συγκεκριμένη δράση τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι σύντροφοί μας αυτοί μας έχουν αντιπαρατεθεί χαρακτηρίζοντάς μας ρατσιστές (!) και μπολσεβίκους, ότι η λογική και πρακτική μας δεν διαφέρουν απ’ αυτές των αριστερίστικων γκρουπούσκουλων, ότι είμαστε παντογνώστες, φιγουρατζήδες και μοστρατζήδες, ότι είμαστε μια κεντρική επιτροπή κι οτιδήποτε άλλο κατεβάσει το μυαλό τους.
Κατ’ αρχάς αυτή η εχθρότητα ενάντια στην ιδέα της οργάνωσης και σ’ όσους αγωνίζονται γι’ αυτήν, δεν είναι κάτι το τυχαίο αλλά ούτε και το καινούργιο. Εμφανίστηκε πάλι ενάντια στην κίνηση του 1983 κι ενάντια στη δική μας επιτροπή το καλοκαίρι του 1985.
Και λέμε ότι αν κάποιος αναπαράγει διαχωρισμούς αυτός είναι ο κατ΄ όνομα μόνο ‘αναρχικός’ χώρος που θεωρεί τον εαυτό του σαν την επαναστατική πρωτοπορία που με το μπουκάλι και το ρόπαλο στα χέρια θα πραγματώσει την κοινωνική επανάσταση. Κι οι δραστηριότητες των δύο τελευταίων χρόνων έχουν δείξει πολύ καθαρά αυτή την πραγματικότητα.
Μας είπαν ρατσιστές επειδή θέλουμε στις πορείες και συγκεντρώσεις να μην μπαίνει ο οποιοσδήποτε και να μην επικρατούν χουλιγκανίστικες πρακτικές. Δεν είναι ρατσιστικό να περιφρουρούν οι αναρχικοί τις ίδιες τους τις πορείες. Εμείς έχουμε δείξει, με τις έως τώρα επαφές μας με διάφορους συντρόφους και ομάδες για διάφορα θέματα, ότι δεν είμαστε αυτό που μας αποκαλούν. Όσο για τους χαρακτηρισμούς μπολσεβίκοι και λενινιστές το παρελθόν αλλά και το μέλλον έχουν δείξει και θα δείξουν ποιος είναι και ποιος όχι.
Δεχόμαστε και σεβόμαστε κάθε σκέψη και πνεύμα, κάθε πρακτική που δεν αντιστρατεύεται τον αναρχισμό, γι’ αυτό δεν είμαστε παντογνώστες. Όμως έχουμε κάθε δικαίωμα και μάλιστα αναφαίρετο να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με αυτές.
Μα είπαν ότι θα γίνουμε ουρά των αριστεριστών, όμως το ποιος έγινε και ποιος όχι αυτό φάνηκε απ’ τις πορείες των τελευταίων ημερών.
Μας είπαν ότι θα διαλυθούμε, όμως το ποιος διαλύθηκε και ποιος όχι φάνηκε κι αυτό όταν ομάδες σαν την ‘Ανατροπή’ και το Γαλάτσι διαλύθηκαν. Φάνηκε ποιος μένει κι η δράση είναι αυτή που θα καθορίσει από δω και στο εξής πολλά πράγματα.
Μαζί με όλα αυτά αν βάλουμε και την πρόσφατη επίθεση στην ‘Ρήξη’ από μερικούς αυτοανακηρυσσόμενους ηγετίσκους του ‘χώρου’ τότε τα σημάδια της σήψης και της παρακμής πλανιούνται πλέον απειλητικά γύρω μας.
Ξέρουμε ότι η εχθρότητα ενάντια στη οργάνωση θα μας ξαναμπεί εμπόδιο, ίσως και καθημερινά. Οι καιροί που έρχονται...
Το 1873 γεννήθηκε η Maria Isidorovna Goldsmith στη Ζυρίχη. Ρωσικής καταγωγής. Συνεργάστηκε με πολλές αναρχικές εφημερίδες και περιοδικά που κυκλοφόρησαν στη Γενεύη.
Μετακόμισε κάποια στιγμή στη Γαλλία και στο Παρίσι σπούδασε Φυσικές Επιστήμες και Ζωολογία. Μετέφρασε την “Ηθική” του Κροπότκιν και συνεργάστηκε με τους Temps Nouveaux (“Νέοι Καιροί”) και το περιοδικό “Plus-loin.”
Στη δεκαετία του 1920 συνδέθηκε και συνεργάστηκε με την αναρχοκομμουνιστική εφημερίδα “Delo Truda”, που ιδρύθηκε από βετεράνους της ρωσικής και ουκρανικής επανάστασης που εξορίστηκαν στο Παρίσι. Οι Nestor Makhno, Petr Arshinov, Ida Mett, Maria Goldsmith και άλλοι υπήρξαν μέλη αυτής της ομάδας.
Αυτοκτόνησε στο Παρίσι στις 11 Γενάρη...
Εδώ είναι η πρώτη γαλλική έκδοση του βιβλίου του Peter Arshinov «Ιστορία του Μαχνοβίτικου Κινήματος».
Ο Arshinov, Ρώσος αναρχικός, συμμετείχε στομαχνοβίτκο κίνημα. Συναντήθηκε με τον Μαχνό Μάχνο για πρώτη φορά στη φυλακή πριν από την Επανάσταση τιυ 1917. Το 1919 ο Arshinov επανενώθηκε με τον Μάχνο και έγινε συντάκτης της εφημερίδας του κινήματος «Δρόμος προς την Ελευθερία». Ο Arshinov άρχισε να γράφει την επίσημη ιστορία του κινήματος το 1920 «μεταξύ των μαχών». Δυστυχώς, το σχέδιο του χειρόγραφου καταστράφηκε τέσσερις φορές, αλλά και μεγάλο μέρος του προσωπικού του αρχείου κατασχέθηκε από τη σοβιετική μυστική αστυνομία.
Ο Arshinov τελείωσε τελικά την ιστορία...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018