Placido Mendez: Οδηγός λεωφορείου, εκπρόσωπος του συνδικάτου για τις διαδρομές 16, 17, και 18. Αγωνίστηκε πολλά χρόνια ενάντια στην τυραννία του καθεστώτος Μπατίστα και σε διάφορες χρονικές στιγμές φυλακίστηκε και βασανίστηκε βάναυσα. Αναγκάστηκε να καταφύγει στην εξορία, επιστρέφοντας όμως κρυφά στην Κούβα για να συμμετάσχει στο υπόγειο κίνημα κατά του Μπατίστα στη Sierra Escambray. Με την πτώση του καθεστώτος, επανέλαβε τις συνδικαλιστικές του δραστηριότητες αρνούμενος να αποδεχθεί τις ολοκληρωτικής φύσης αποφάσεις της λεγόμενης επαναστατικής κυβέρνησης. Ο σύντροφος Mendez εκτίει την ποινή του στην Εθνική Φυλακή στο νησί Pines, που χτίστηκε από την αιματηρή δικτατορία Machado. Ο Mendez έχει καταδικαστεί από Επαναστατικό Δικαστήριο του καθεστώτος Κάστρο σε δώδεκα χρόνια καταναγκαστικής εργασίας. Η οικογένειά του βρίσκεται σε απελπιστικά οικονομική δυσπραγία.
Antonio Degas: Αγωνιστής, μέλος της ένδοξης ισπανικής Εθνικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (CNT). Ζει στην Κούβα μετά τη λήξη του ισπανικού εμφυλίου πολέμου και εργάζεται στη βιομηχανία ταινιών. Ο εν λόγω σύντροφος αγωνίστηκε εναντίον της τυραννίας του Μπατίστα και με το θρίαμβο της Επανάστασης, έθεσε αρχικά τον εαυτό του άνευ όρων στην υπηρεσία του νέου καθεστώτος του Κάστρο. Λόγω των δραστηριοτήτων του εναντίον των κομμουνιστών σφετεριστών της Επανάστασης, φυλακίστηκε από τους λακέδες του Κάστρο χωρίς δίκη. Ο Antonio Degas είναι φυλακισμένος στα μπουντρούμια του φρουρίου Cabana και υποβάλλεται σε απάνθρωπη μεταχείριση. Η σύζυγος και τα παιδιά του ζουν κάτω από συνθήκες φτώχειας, αλλά πρέπει επίσης να βρίσκουν τρόπους για να τον βοηθήσουν στη φυλακή όπου βρίσκεται υπό ιατρική θεραπεία.
Alberto Miguel Linsuain: Ο σύντροφος Linsuain είναι ο γιος γνωστού Ισπανού επαναστάτη, ο οποίος πέθανε στο Αλικάντε προς το τέλος του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου. Ο Linsuain ήταν εξαιρετικά ενεργός ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα και ενώθηκε με τις δυνάμεις των ανταρτών στη Sierra Cristal, υπό τις εντολές του αδελφού του Φιντέλ, Ραούλ Κάστρο. Για την ανδρεία του στις μάχες προήχθη σε υπολοχαγό στον αντάρτικο στρατό. Με το τέλος του ένοπλου αγώνα, έφυγε από το στρατό και αφοσιώθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα της βιομηχανίας του. Εξελέγη από τους συναδέλφους του γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Εργατών Τροφίμων, Ξενοδοχείων και Εστιατορίων της επαρχίας Oriente. Όταν οι κομμουνιστές άρχισαν διακριτικά στην αρχή αλλά σταθερά μετέπειτα να διεισδύουν στο οργανωμένο εργατικό κίνημα, ο σύντροφος Linsuain πολέμησε τους κομμουνιστές σφετεριστές. Αυτό προκάλεσε το μίσος των κομμουνιστών ηγετών γενικά και του Ραούλ Κάστρο ειδικά, με τον οποίο ο σύντροφός μας είχε κάποιες βίαιες διαμάχες ακόμη και όταν τον είχε συναντήσει για πρώτη φορά στην Sierra Cristal, στη διάρκεια του αγώνα κατά του Μπατίστα. Ο σύντροφος Linsuain ήταν στη φυλακή για περισσότερο από ένα χρόνο χωρίς δίκη. Η οικογένειά του δεν είχε ακούσει τίποτα από αυτόν επί μήνες και εξέφρασε φόβους για τη ζωή του. (Σύμφωνα με μεταγενέστερες πληροφορίες ο Linsuain ήταν είτε δολοφονήθηκε είτε πέθανε στη φυλακή).
Sondalio Torres: Νέος, συμπαθών των ελευθεριακών ιδεών, ο οποίος, εμπνευσμένος από τους συντρόφους μας, πολέμησε γενναία ενάντια στον Μπατίστα. Με το θρίαμβο της επανάστασης, ρίχτηκε ψυχή τε και σώματι, στην εδραίωση και το εποικοδομητικό έργο της Επανάστασης, εργαζόμενος στην Αβάνα σε κυβερνητικά σχέδια κατασκευών. Κατά τη διαδικασία αυτή, εξεφρασε ανοιχτά τους φόβους του...
Εισαγωγή της μετάφρασης
Τον 19ο αιώνα σε αρκετά μέρη της Αυστραλίας υπήρξε έντονη παρουσία Κινέζων εργατών, οι οποίοι εργάζονταν σε διάφορες δουλειές, κατανάλωναν ελάχιστα, κάνοντας στην ουσία μια ασκητική ζωή, ενώ έστελναν αρκετά εμβάσματα στην Κίνα. Όλα αυτά θορύβησαν κύκλους Αυστραλοάγγλων εργατών, γεννώντας έτσι και ένα είδος ρατσισμού. Το τότε συνδικαλιστικό κίνημα συνηγορούσε ζητώντας από τις αποικιακές αρχές τη μείωση ή και την ολική απαγόρευση της έλευσης Κινέζων εργαζόμενων. Σε μερικές περιπτώσεις η αντικινεζική υστερία ξεπέρασε τα όρια και σημειώθηκαν επιθέσεις. Για παράδειγμα, στην περίφημη εξέγερση των χρυσοθήρων του Eureka, στη Βικτώρια του 1856, μερίδα των εξεγερμένων -στην πλειοψηφία τους...
Το 1918 o Frans Masereel δημιούργησε την πρώτη του “ιστορία δίχως λέξεις”. Ήταν το άλμπουμ “25 Εικόνες για το Πάθος ενός Ανθρώπου”, αποτελούμενο από εικοσιπέντε ξυλογραφίες. Αμέσως έτυχε μεγάλης αποδοχής και τα επόμενα δύο χρόνια ακολουθήθηκε από “Το Βιβλίο μου των Ωρών”,[1] “Ο Ήλιος”, “H Ιδέα” και το “Ιστορία Δίχως Λέξεις”. Αυτά τα βιβλία, καθώς και αυτά που ακολούθησαν κατά τη μακρά και παραγωγική του ζωή, επηρέασαν τρεις γενιές καλλιτεχνών, αν και η δουλειά του παραμένει σε κάποιο βαθμό άγνωστη σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Μόλις τώρα ο Masereel ανακαλύπτεται ξανά σαν ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες σχεδιαστές του 20ου αιώνα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018