Και καθαγιασμένα είναι τα όπλα όταν ελπίδα άλλη δεν υπάρχει παρά μόνο τα όπλα
Λίβιος
Κουρτ Βίλκενς, διαμάντι μου,
Ευγενικέ σύντροφε και αδερφέ μου…
Σεβερίνο Ντι Τζιοβάνι
Ο Kurt Guillermo Wilckens γεννήθηκε στη Γερμανία στις 3 Νοεμβρίου του 1886. σε ηλικία 24 ετών μετανάστευσε στις ΗΠΑ, όπου έζησε ως περιπλανώμενος εργάτης. Όταν συνελήφθηκε από την αστυνομία επειδή κοιμήθηκε σε έναν υπό κατασκευή αποχετευτικό αγωγό, αποκαλύφθηκε πως ήταν λιποτάκτης του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, μπήκε με πλαστό διαβατήριο στη χώρα και σχετιζόταν με τους Γουόμπλις (IWW- βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου). Αρχικά ήταν οπαδός του μαρξισμού στη συνέχεια όμως, επηρεάστηκε από τον αναρχοσυνδικαλισμό και από τον ελευθεριακό χριστιανισμό του Τολστόι.
Στις ΗΠΑ δούλεψε ως ανθρακωρύχος, αλλά και σε άλλες δουλειές συμμετέχοντας ενεργά στους ταξικούς αγώνες, συχνά με πρωτότυπο τρόπο. Όταν εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο κονσερβοποίησης και παστώματος ψαριών οργάνωσε μια ευφάνταστη ενέργεια σαμποτάζ: «υπήρχαν δυο ποιότητες εμπορευμάτων: τα καλύτερα συσκευάζονταν σε κονσέρβες πολυτελείας και προορίζονταν για τα καταστήματα της αστικής τάξης ανω τα υπόλοιπα πωλούταν στις εργατικές συνοικίες. Ο Βίλκενς μίλησε με τους συναδέρφους του και συμφώνησαν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο: γέμιζαν τις κονσέρβες πολυτελείας με τα απομεινάρια και τα καλύτερα προϊόντα πήγαιναν στα καταστήματα των προλετάριων, στη φθηνή συσκευασία».
Συμμετείχε στη γενική απεργία του 1916 στην Αριζόνα και φυλακίστηκε για τη δράση του. Θα ξανασυλληφθεί και καταδικαστεί εκ νέου για εσχάτη προδοσία εξαιτίας της εθνικής του καταγωγής και θα οδηγηθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Τίποτα όμως δε μπορούσε να κρατήσει αυτόν τον ιδιότυπο ειρηνιστή: στις 4 Δεκεμβρίου του 1917 απέδρασε εκ νέου. Το 1919, όμως, απελάθηκε και επέστρεψε στη Γερμανία. Ένα χρόνο αργότερα μετανάστευσε στην Αργεντινή. Εκεί συγκατοικούσε σε ένα μικρό διαμέρισμα με δυο αναρχοσυνδικαλιστές ιταλικής και ισπανική καταγωγής. Φυλακίστηκε για 4 μήνες και εκεί γνώρισε μερικούς αναρχικούς ιλλεγκαλιστές, όπως τον αρτοποιό εργάτη Ραμόν Σιλβέιρα. Ο Βίλκενς παρακολουθούσε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη μεγάλη απεργία των εργατών γης στην Παταγονία και έστελνε ανταποκρίσεις σε δυο γερμανικές αναρχοσυνδικαλιστικές εφημερίδες, στην Αλάρμ και την Ντερ Σιντικαλίστ. Όταν ακολούθησε η αιματηρή σφαγή των 1500 προλεταρίων, ο Βίλκενς αποφάσισε να παρακάμψει προσωρινά τις ειρηνιστικές του πεποιθήσεις και να εκτελέσει τον επικεφαλής της σφαγής, αντισυνταγματάρχη Βαρέλα, μίσθαρνο όργανο της “Πατριωτικής Λίγκας” των γαιοκτημόνων.
Ο Βίλκενς, αν και πασιφιστής είχε καλές σχέσεις με τους αναρχικούς ληστές και κυρίως με τον Μιγκέλ Ροσίνια. Η παράνομη ομάδα του Ροσίνια ήταν αυτή που προμήθευσε τον Βίλκενς με εκρηκτικά κι ένα περίστροφο. Αν και οι ιλλεγκαλιστές προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν στην απόπειρά του, ο Βίλκενς ήθελε να εκτελέσει τον Βαρέλα μόνος του. Στις 25 Ιανουαρίου του 1923 ήρθε η ώρα της προλεταριακής δικαιοσύνης:
«Τον Καυτό Γενάρη του 1923, ένα πρωί ο Βίλκενς έριξε μια βόμβα κόντρα στον συνταγματάρχη Βαρέλα που έβγαινε από την οδό Fitz Roy […] Καθώς ο μηχανισμός έπεφτε, ένα κορίτσι έβγαινε κι αυτό...
Το Σάββατο 21/1/2017, το μεσημέρι, μετά το τέλος της πορείας Αλληλεγγύης στα μέλη της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας στο Μοναστηράκι, καθίσαμε για να πιούμε καφέ στην Πλατεία Εξαρχείων. Χωρίσαμε κατά τις τέσσερις με την υπόσχεση να μιλήσουμε στο τηλ. για να συναντηθούμε την επόμενη μέρα. Την άφησα γιατί θα πήγαινε στην Λαϊκή της Καλλιδρομίου για να ψωνίσει. Στη διαδρομή αισθάνθηκε μια λιποθυμία και σωριάστηκε κάτω. Έτρεξαν περαστικοί την σήκωσαν συνήλθε λίγο και πήγε στο σπίτι της (Ανδρέα Μεταξά). Εκεί άρχισε να νοιώθει μια δυσφορία, ειδοποιήθηκε ασθενοφόρο και με τη συνοδεία του αγαπημένου της...
Της Laura Sanchez Blanco
Περίληψη: Τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, οι γυναίκες ξεκίνησαν να οργανώνονται με σκοπό να αποκτήσουν έναν πιο ενεργό ρόλο στην κοινωνία. Με την έλευση της Δεύτερης Δημοκρατίας[1] κατάφεραν να ενσωματωθούν στην πολιτική ζωή, αλλά συνέχισαν να δέχονται διακρίσεις. Στην περίπτωση των αναρχικών, κάποιες γυναίκες της CNT αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη δική τους οργάνωση, τις Mujeres Libres, προκειμένου να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να απελευθερώσουν τη γυναίκα που είναι δέσμια της άγνοιας, της εργασίας και της σεξουαλικής της θέσης ως γυναίκας[2]. Στην ανάδυση του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, οι Mujeres Libres όχι μόνο αγωνίστηκαν ενάντια...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018