Του Φίλιππου Φιλίππου*
Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ στον Περισσό έληξε στις 2 Απριλίου. Σε αυτό, ο γενικός γραμματέας του κόμματος Δημήτρης Κουτσούμπας έκανε μιαν εισήγηση-απολογισμό κι έθεσε στόχους για το μέλλον. Τον επόμενο χρόνο θα γιορταστεί η επέτειος των 100 χρόνων από την ίδρυσή του. Η στιγμή λοιπόν είναι ιδανική για να θυμηθούμε έναν ξεχασμένο αγωνιστή που συμμετείχε στις πρώτες προσπάθειες για τη δημιουργία και το δυνάμωμά του, τον Κερκυραίο Άγι Στίνα.
«Με τον θάνατο του Στίνα χάθηκε όχι μόνο ένας ήρωας, αλλά ένας τύπος ανθρώπου που η σημερινή κοινωνία δεν φαίνεται πια ικανή να δημιουργήσει κι ούτε καν και να ανεχτεί». Μ’ αυτά τα λόγια ο Κορνήλιος Καστοριάδης άρχισε την παρέμβασή του στο πολιτικό μνημόσυνο του Στίνα που πραγματοποιήθηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας τον Μάρτιο του 1989. Ο έπαινος δεν ήταν τυχαίος, οι δυο τους υπήρξαν σύντροφοι.
Ο Άγις Στίνας γεννήθηκε στο χωριό Σπαρτίλλας της Κέρκυρας το 1900 ως Σπύρος Πρίφτης. Ανήκε σε ευκατάστατη οικογένεια, αλλά ξόδεψε την περιουσία του στην πολιτική δράση. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Μέση Εμπορική Σχολή, στην ηλικία των 14-15 ετών, ήρθε σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες.
Στο βιβλίο του Αναμνήσεις διαβάζουμε: «Από παιδί 14-15 χρονών επηρεάστηκα από τις σοσιαλιστικές ιδέες και από 18 χρονών αφιέρωσα τον εαυτό μου στο απελευθερωτικό κίνημα της εργατικής τάξης». Πιο κάτω: «Το βιβλιάριο του κόμματος το πήρα το Μάη του 1920. Έπρεπε σύμφωνα με το καταστατικό για να πάρω το βιβλιάριο του μέλους να είμαι 20 χρονών και τότε το Μάη του 1920 έκλεισα τα 20 χρόνια. Από πολύ προηγούμενα όμως συμμετείχα ενεργά και στη διάδοση και υπεράσπιση των αρχών της οκτωβριανής επανάστασης και στην εκκαθάριση της Σοσιαλιστικής Ομάδας Κερκύρας από τα ξένα στο σοσιαλισμό στοιχεία».
Όλα αυτά που αναφέρει ο Στίνας στο βιβλίο του ίσως να μην ενδιαφέρουν τον σημερινό αναγνώστη, ούτε τον σύγχρονο αριστερό πολίτη. Είναι χρήσιμα, ωστόσο, για όσους θέλουν να γνωρίσουν τον τρόπο σκέψης εκείνων των πρωτοπόρων που εμπνεύστηκαν από τη νίκη της επανάστασης κατά του τσάρου της Ρωσίας, που ενστερνίστηκαν τις ιδέες του Λένιν και του Τρότσκι, οι οποίες εξαπλώθηκαν σε όλο τον κόσμο. Εκείνοι οι άνθρωποι, όπως ο Άγις Στίνας, αγωνίστηκαν με πείσμα και θυσιάστηκαν για έναν ιερό σκοπό, όπως οι πρώτοι χριστιανοί, μέχρι που αποδείχτηκε (εκείνοι δεν πρόλαβαν να το δουν), πως είχαν παλέψει για μιαν ουτοπία, «για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη», για να θυμηθούμε τον Σεφέρη.
Ο Στίνας έγινε σοσιαλιστής σε μια περιοχή που υπήρξε φυτώριο σοσιαλιστών λόγω των ειδικών συνθηκών που επικρατούσαν εκεί. Ας δούμε τι γράφει: «Η σοσιαλιστική ομάδα της Κέρκυρας υπήρχε πολύ πριν από την ίδρυση του ΚΚΕ. Αποτελούνταν από τους πιο προοδευτικούς για την εποχή τους διανοούμενους»: Κωνσταντίνος Θεοτόκης – συγγραφέας, Αριστοτέλης Σίδερης – φοιτητής Νομικής, Αντώνης Μουσούρης – δημοσιογράφος, Στέφανος Γισδάκης – γιατρός, Νίκος Βαρότσης – καθηγητής ιταλικών, Νίκος και Σπύρος Λευτεριώτης, Σπυρός Νικοκάβουρας – ποιητής. Μαζί τους ήταν και πολύ λίγοι εργάτες: Κώστας Βιτουλαδίτης, Τίτος Ρέγγης, Πλάτων Μπονέλλος, Σπύρος Τράνακας, Σπύρος Λούμπος.
Η ομάδα είναι ο Σοσιαλιστικός Όμιλος Κερκύρας που ιδρύθηκε το 1911 και το 1912 εξέδωσε...
Kείμενο του Σάββα Μετοικίδη για τη νεολαιίστικη εξέγερση τον Δεκέμβρη του 2008
ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.
ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ είναι...
Η πρώτη εκδοτική απόπειρα της Λαϊκής Βιβλιοθήκης θα είναι έτοιμη σε λίγο καιρό. Αφορά τη συμμετοχή των Ελλήνων Ποντίων (των βορείων ακτών του Εύξεινου Πόντου) στο αναρχικό επαναστατικό κίνημα της Μαχνοβτσίνα - Ουκρανία, 1918-21. Δημοσιεύουμε τον πρόλογο της έκδοσης. http://laikhvivliot.blogspot.gr
Για πρόλογο...
Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μια παρέα νεαρών αναρχικών επέστρεφε στη Σαλονίκη απ’ την Αθήνα, με το βραδινό φτηνό τρένο. Η κουβέντα τους στράφηκε κάποια στιγμή αναπόφευκτα στα “πολιτικά” κι έμεινε ‘κει για ώρα. Στη γωνιά του φουλαρισμένου κουπέ, καθόταν με κλειστό στόμα κι ανοιχτά αυτιά ένας πενηντάρης, που φορούσε ένα τριμμένο καφετί σακάκι μ’ άσπρη ρίγα, πολυκαιρισμένα...
Στο κτήριο της Ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης στις 18/07/2019
Με τον Ελευθεριακό στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πέρασμα, 22/01/2018